Olne-Spa-Olne 2013

Olne-Spa-Olne 2013

Als je mij vraagt waarom, zal je het antwoord waarschijnlijk niet begrijpen

 

’33 gehad’ Whatsapp ik naar huis. Het is 11:20 uur en ik ren al 3:15 uur. Geen idee of mijn vrouw al wakker is aangezien die gister een feestje had. Mijn dag begon om 6:00 uur toen de wekkers gingen. Maarten en ik zijn zaterdag afgereisd naar Olne om fris en fruitig op zondag om 8:00 uur aan de start te staan van de klassieke trail Olne-Spa-Olne (OSO) in België. Op zaterdag ontmoeten we meerdere facebook bekenden en andere inspirerende lopers en weten we bij het diner 3 speciale Leffe’s weg te werken, net eentje te veel eigenlijk. Hoe dan ook, 6:00 uur gaan die verrekte wekkers en begint de racedag. Tassen staan al uren te wachten, bidons zijn gevuld, kleding was reeds ernstig bediscussieerd, alleen nog ontbijten en naar de start rijden. Het wachten op het startsein ging prima door de nodige bekenden en redelijk ontspannen begint de race een minuut of 8 te laat, maar dat deert niet. Nooit heb ik verder dan 57km gerend en vandaag worden het er 69. Toch? Mijn fouten tijdens eerdere trails heb ik overdacht en deze keer ga ik het goed aanpakken. Niet te hard starten, je moet immers een uur of zeven. Goed drinken en vooral goed eten!

Maarten en ik lopen lekker, ergens vooraan zodat we niet uit ons tempo worden gehaald door medetrailers. Verwachting is dat we bij de eerste 50 zullen eindigen en het veld bestaat uit 500 lopers. Het gaat prima en we leggen de eerste 21km binnen 2 uur af. Das eigenlijk toch best rap op een parcours van 69km met klimmen en afdalen. Ik merk dan ook dat ik lekkerder loop als ik iets vertraag en verlies Maarten langzaam uit het oog. Tot zo ver de gezamenlijke OSO. Mijn eigen wedstrijd is begonnen. Ik zit op een derde en hoe voel ik met eigenlijk? Best goed! Beentjes oké, ademhaling oké, niet te warm of te koud, ff eten, ff drinken, rugzak weer goed en doorgaan. Weer ff eten en drinken en tijd voor een appje, ’33 gehad’. Ik sta bij de tweede verzorgingspost gooi nog twee bekertjes sportdrank naar achter en ren weer verder. Ben al bijna op de helft en voel me fysiek en mentaal nog sterk. De omgeving is mooi en variërend van kleur door de herfst. De paden wisselen van single tracks tot boswegen en stukken asfalt met hier en daar een dorpje. Zo nu en dan kom ik wandelaars tegen die vriendelijk en motiverend ‘Courage’ roepen, waarop ik reageer in vloeiend Frans ‘merci’. Ik loop de hele race niet echt alleen. Voor en achter me zie ik geregeld andere trailers. Het valt me op dat ik maar weinig trailers inhaal, blijkbaar is iedereen goed getraind en weet iedereen ook goed met zijn krachten om te gaan. Gelukkig lukt mij het ook deze keer en ik blijf maar rennen. Zelfs na 44km ren ik nog steeds omhoog en omlaag en de beentjes voelen goed! In gedachten over het gevoel in mijn benen zie ik een medetrailer wandelen en ik neem me voor te vragen hoe het gaat. Een uur geleden werd mij dat ook gevraagd en ik kon dat wel waarderen. Wederom in fantastisch Frans zeg ik tegen de man ‘ça va?’ Waarop de man in vloeiend Frans een heel verhaal begint af te steken. Oeps. ‘English’ vraag ik. ‘No, cést ça va’ zegt ie. Ik maak dat ik wegkom en voel me stom. Had ik nog door moeten vragen in gebrekkig Frans? Niet veel verder krijg ik de kans om het goed te maken als ik al wandelend wat eet en de Belg naast me komt lopen. Hij geeft aan dat ie het koud heeft en gaat stoppen. Waar dan, stoppen?? Ik weet echt zo onwijs niet waar ik ben. Ik begrijp dat ergens verderop een auto staat ofzo en wens hem succes, ik ga verder en moet nog 25km. We gaan weer omhoog en omlaag, door de modder, het gras, over bladeren en glibberige stenen, niets houdt mij vandaag tegen ik heb al bijna 55km gelopen en still going strong! En dan een steek! Niet in mijn zij, maar in mijn knie! Fack that, gaat alles goed, raak ik geblesseerd zonder aankondiging? Ik strompel een beetje door en maak nog enigszins hardloopbewegingen. Nog 14km te gaan, dat wordt horror als die pijn blijft. Na een minuut of twee ebt de pijn weg, mijn geluk kan niet op! Ik scan alles nog eens, geen pijn meer in de knie, bovenbenen begin ik te voelen, ademhaling gaat goed, rugzak goed. Ik merk dat het tempo weer een stukje omlaag gaat, maar dat ik nog steeds kan blijven rennen, omhoog en omlaag. Grap is dat ik omhoog mensen inhaal en naar beneden word ingehaald, heb simpelweg de kracht niet meer om snelheid te maken naar beneden. Gestaag zie ik de kilometers voorbij gaan en de teller gaat de 60 voorbij, wauw! Das van Amsterdam centrum naar Den-Haag centrum, cool! Op 63km loop ik de 4^de verzorgingspost voorbij, ik hoef niks meer te eten of drinken, ben er immers bijna. Het rekenwerk is ook al een uurtje aan de gang, ik finish binnen de acht uur en ben voor het donker binnen, het gaat lukken!! Mijn horloge piept, 65km gehad. Ik loop door de modder tussen de weilanden, maar waar ligt Olne? Recht voor me, over de heuvel naar beneden en weer naar boven? Ik denk van wel. Maar dan op 66km lijk ik iets te horen wat op een omroeper kan duiden, het is geen illusie, ik hoor het echt. Een paar honderd meter verder zie ik ook daadwerkelijk de finish aan mijn rechterhand liggen. Maar ik moet nog 2km verder?! Zou ik dan nog met een sadistische lus naar  de finish worden geleid? Gelukkig niet, ik loop Olne in, bocht naar rechts, bochtje naar links en daar is de finish! Ik heb het gehaald, ik ben binnen!! 7 uren en 15 minuten had ik nodig voor 67, 68 of 69km. De meningen zijn verdeeld over de afstand. Drie vrouwen waren mij voor, waaronder Mildred Haans die als eerste vrouw finishte in 6:43. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik rond km 20 een stukje met haar ben opgelopen. Mijn maatje Maarten Schön bleek gestaag te zijn doorgehobbeld en is gefinisht in 6:30 als 9^de! Wat een topprestatie! Zelf eindigde ik als 45^ste in de overall ranking van deze editie met 404 finishers.

 

Als je mij hebt gevraagd waarom, begrijp je het misschien nu?!