Totaal aantal pageviews

dinsdag 26 juni 2012

Veluwezoomtrail 2012

Veluwezoomtrail 2012

Ergens in de winter heb ik me net als het voorgaande jaar ingeschreven voor de Veluwezoomtrail. Ik verheugde me er al maanden op omdat het zo zwaar, mooi, uitdagend en gaaf is. In april raak ik geblesseerd aan mijn bil/onderrug en vrees ik dat deelname er dit jaar niet inzit. Gelukkig heb ik een veerkrachtige bil en sta ik op 24 juni aan de start van mijn tweede Veluwezoomtrail. Via twitter heb ik contact met verschillende lopers die ook aan de start verschijnen. Ton en Gerard lopen samen ook de 53km.
Ondanks dat ik vorig jaar ook deelnam, ben ik behoorlijk nerveus. Vorig jaar was het warm en moest ik een enorme mentale strijd leveren om te finishen. Deze strijd herinner ik me nog als de dag van gisteren, en toen was daar de start!
Ik start vooraan en heb de ambitie een tijd onder de vijf uur te lopen. Tenzij het moeizaam gaat, dan gewoon extra genieten en uitlopen. De route gaat in tegengestelde richting van vorig jaar en het begin is pittig. Omhoog, omlaag, trappen, steile en gladde paadjes, na een paar kilometer krijg ik al het idee dat ik me vergist heb in mijn tijdsdoel en het doel überhaupt om dit ding uit te lopen! Ik weet dat de strijd die mentaal gevoerd moet worden, van nog groter belang is dan de fysieke strijd en loop geheel mijn eigen tempo. Zo nu en dan wordt ik ingehaald en zo nu en dan haal ik iemand in, ik lig 14de. Na een kilometer of 16 begin ik voor het eerst mijn benen te voelen. Ik gooi er eens een rekensommetje uit en kom al snel tot de conclusie dat ik nog maar 37km hoef af te leggen. Wat ik al aangaf, mentaal dingetje dat ultrarennen. Zo gezegd zo gedaan, visie aangepast en verder gaan want over 2 a 3 km zou de eerste verversingspost moeten zijn. En jawel hoor tegen km 19 aan de verversingspost. Stukkie banaan naar binnen en twee bekertjes sportdrank, binnen een minuut was ik weer op weg. Na een paar honderd meter komt de volgende mentale tweestrijd, links of recht….Deze trail heeft namelijk ook een 27km variant die linksaf buigt. Aangezien ik me nog redelijk prima (best oké dus) voel ga ik naar rechts de berg op. Lelijke lange klim die veel van de benen vergt. Het echte werk is begonnen, let the game begin! Is dit niet het punt waar ik vorig jaar voor het eerst moest gaan wandelen? Ja zeker, en nu ren ik nog! En zo schoven de kilometers voorbij. Daar heb ik gewandeld en daar en daar. En ineens kwam het besef weer naar boven om ook te genieten van de omgeving, van de bossen, de heidevelden en de tjilpende vogels ondanks al die regen. Wat een mooi gebied! Het is alsof je opgaat in je omgeving, alsof je er één mee wordt. Rond km 26 spat de eenwording met de omgeving weer even uit elkaar omdat je een snelweg onderdoorgaat, gevolgd door een rondje van 5km en dezelfde snelwegonderdooorgang. Dat 5km rondje is een erg eenzaam stukje waarbij regen en wind hun best deden me ervan te weerhouden mijn tweede Veluwezoomtrail uit te lopen. Blij dat die 5km achter me liggen, ren ik verder naar de tweede verversingspost (zelfde als de eerste) op 38 a 39km. Gaat ie goed vragen ze mij, mwa reageer ik. Mijn benen hebben hun beste tijd gehad en ik ben ook wel klaar met die takke regen. Een bekertje sportdrank erin en weer verder, nog maar 15km, kleine mentale opkikker, meer dan 1,5uur kan het niet duren. Ietsiepietsie verder word ik ingehaald door de eerste vrouw. Damn, ik wilde voor alle vrouwen blijven. Maar knoop in je oren, loop je eigen wedstrijd en vooral je eigen tempo. Op km 40 hobbel ik lekker over de hei en het weer wordt nu echt bagger. Full exposure wind en regen, koud en moe, nog 13km, nog 13km. Red ik dat eigenlijk wel, mijn tempo zakt, ik wil niet meer. Welke opties heb ik? Doorrennen of doorlopen? Zo in gedachten verzonken ren ik minuten achtereen totdat ik bij een kruising kom. Onthutst zoek ik naar de aanwijzingen, waarheen!!! Ongeloof, pijn, horror, drama, woede, onmacht, ik ben verkeerd, ik heb een afslag gemist!! O MY GOD! Ik ren een stukje terug en zie nog twee man aankomen. Ben ik toch wel goed? Ik ren weer terug naar de verkeerde kruising. Niks niet geen aanwijzingen. Vloekend sta ik op de kruising en er komt een busje van de organisatie aan. Ben je verdwaald? Ja inderdaad. Je moet terug……….
Ik heb niet in het leger gezeten, maar wel verhalen gehoord van uitgeputte soldaten die bij de kazerne komen en dan nog een uur moeten lopen. Dat moet ongeveer zo voelen. De moed zonk naar mijn tenen omdat ik volledig was ingesteld op nog 11km. Nu werden dat er nog 15! Een half uur had ik nodig om mezelf mentaal te herpakken. Part of the game, laat je niet kennen en loop gewoon uit. Opgeven is geen optie. In een tempo van 8,5km/u vervolgde ik hardnekkig mijn weg en schuifelde de kilometers beetje bij beetje voorbij. Op een gegeven moment leek het zelfs alsof ik geen pijn meer in mijn benen had en weer energie kreeg. Ik begon zelfs weer mensen in te halen. Mijn totaal negatieve blik op het verkeerd lopen, veranderde in een positieve blik op een nog nooit-zo-ver-gelopen afstand. Ik babbelde nog wat met een snelle marathonloper die zich totaal verkeken had op de trail, alvorens hem te passeren. Zowaar kwam er een punt waarop iemand van de organisatie zei dat het nog maar 700 meter was. Ik was verbaasd aangezien mijn gps iets meer dan 54km aangaf, en de trail 53km zou moeten zijn, en ik 4km extra had gelopen. Op de een of andere eigenaardige manier heb je voor de laatste kilometer altijd dat beetje extra en ik kwam fris en fruitig over de finish! Blij, sip, voldaan, ontdaan, tevreden, ontevreden. Mijn gps gaf 55km aan terwijl het dus 57km had moeten zijn. Ik laat het in het midden en zet in mijn logboek 56km in 5:21:56.
Een minuut of 10 na mij hebben ook Ton en Gerard het weten te redden. Moe maar zeer voldaan werd er met een alcoholvrij witbiertje geproost op de toch wel eigenzinnige prestatie van een ultratrail (kleintje onder de ultra’s).
Ik ben weer een mentale strijd rijker en ben juist nog meer gecharmeerd van de ultra(trail).
Veluwezoomtrail bedankt en tot volgend jaar!
Marek Vis (@RunningVis)