De drie M's. Maarten-Mauk-Marek
Vijf uur zou de wekker gaan, maar
net ervoor waren we al wakker. Dit is de dag waarvoor we getraind hebben en het
besef dringt maar niet echt door. Mijn hartslag is 53, nog geen tien slagen
hoger dan normaal. Eenmaal aangekomen bij de start/finish locatie hebben we,
Maarten, zijn vrouw Linda en schoonmoeder Els, al snel gevonden. We nemen
plaats in de warmste plek van het gebouw, de kleedkamers van het zwembad.
Ondertussen begint er eindelijk iets van spanning te komen en tikken de minuten
weg. Mauk gaat de 80k lopen en we zwaaien hem uit bij de bus die hem naar zijn
vertrekpunt 20k verderop brengt. Maarten en ik besluiten maar om het startvak
in te gaan. Linda en Els wensen ons sterkte en we plaatsen ons bijna vooraan de
start samen met François (Nederlander die we van eerdere trail kennen). Beetje
babbelen over wat komen gaat en dan is de start (7:15u)!!
Klaar voor de start!
Ik wil lekker rustig
starten, want het is tenslotte een heel end, maar iedereen lijkt haast te
hebben. Al snel gaan we omhoog en is rennen geen optie meer. Stokken erbij en
in flink tempo omhoog stappen. Links en rechts nog steeds veel lopers die
voorbij komen, ik snap er niks van en neem aan deze lui verderop in de
wedstrijd uitgeput langs het parcours te zien liggen. De drukte irriteert me
wel en ik zit de eerste 5k helemaal nog niet lekker in een ritme. Na die eerste
5k zien staat er een fantastisch bordje langs de kant, 95 TO GO. De organisatie
bedoelt het vast goed en we kunnen er wel om lachen. Ik begin beter in een
ritme te komen en al snel zijn we bij V1 (verzorgingspost 1 van 10). De kop is
eraf en nu kan je niet meer terug, zo voelt het een beetje. Het besef dat je
nog 90k moet dringt nog niet door, waarschijnlijk liet ik dat gewoonweg niet
toe. Maarten en ik zijn op weg naar V2 en het begint al zwaarder te worden. De
klimmetjes worden steiler en langer. Net voor V2 worden we een skihelling
opgestuurd van 200 hoogtemeters en verderop weer naar beneden. Ik heb het zo
warm en krijg zo weinig lucht, waarom kunnen anderen die mij inhalen nog praten
met elkaar? En waarom gaat Maarten zo snel omhoog? In de afdaling haal ik
Maarten weer bij. We zijn bij V2 en liggen een half uur voor op mijn beoogde
schema van 15uur. Honger en dorst, dus brood met worst, komkommer, tomaatjes,
cake, water, banaan, sinaasappel en weer verder op weg naar V3. Al snel weer een
heerlijk lange klim voor de boeg en halverwege maakt Maarten een selfie van
ons. Ik grap nog, ‘hier liepen we nog samen’ en binnen 5 minuten werd mijn
uitspraak bewaarheid.
Selfie Maarten en ik rond de 22-25k
Maarten loopt makkelijker omhoog en ik laat het gat
bewust nog iets groter worden zodat inhalen geen optie meer is. Deze race moet
je zelf doen en ik wil niets forceren. Halverwege een klim ligt V3 (circa elke
10k is een verzorgingspost, V3 ligt op 28k). Ik zie Els staan en ben blij een
bekend gezicht te zien, ook Linda komt naar beneden gelopen, zij heeft Maarten
net uitgezwaaid en ik zie inderdaad Maarten net vertrekken van V3, verder
omhoog. Ik meld Linda en Els dat ik het zwaar vind, maar dat het goed gaat, en
zij wensen mij succes en zullen het thuisfront inlichten via de groeps-APP. V3
is voor mij een mooi plekje om even bij te tanken. Mijn energie level is laag
en ik lijk maar geen energie vrij te kunnen maken in mijn lichaam. Na de het
nodige eten en drinken vertrek ik weer na 10 minuten. Ondertussen ben ik op V3
ook Jean-Paul vd Bas tegengekomen. Een Nederlander die we eerder ontmoet hebben
bij de trail Limburg Zwaarste. Ik hike naar boven en kom maar niet in een
ritme. Waarom krijg ik nou geen lucht en waar is die energie? Knelt mijn rugzak
soms waardoor ik geen lucht krijg? Is het de ijle lucht? Heb ik een verkoudheid
opgelopen in het vliegtuig? Conditie terugval? Is het te warm? En de energie,
ik eet genoeg, toch? Of drink ik te weinig? Ik heb geen pijnlijke benen, maar
gewoon geen energie. Ik klim verder en verder. Hier moet de top van de
beklimming zijn denk ik. Echter vergis ik mij telkens in de hoogtemeters en
komt er na elke klim weer een klim. De moed zinkt een beetje in mijn schoenen,
ik vind het zo zwaar. Hier heb ik niet op getraind, dit is geen trailrunning,
dit zijn bergen! Ik zit in de verkeerde wedstrijd, ik kan dit niet! Twee dames
halen me vrolijk pratend in, ik heb geeneens lucht om er een woord uit te
persen. Ik kijk nog maar een keer naar rechts, want daar wappert een vlag ofzo,
en daar zie ik lopers. Wat een klotezooi moet ik helemaal daarheen. Ik zie
volledig af en krijg maar geen antwoord op al mijn vragen. Dan ben ik boven en
gooi ik mijn rugzak af. Eindelijk kan ik ontspannen en ik verwen mezelf met een
pauze, iets eten, drinken en Jean-Paul maakt het af met een foto.
Hoogste punt van de race 48k. Foto met dank aan Jean-Paul vd Bas
Na een korte
pauze leidt het pad naar beneden, moeizaam ga ik naar beneden, het is een
lastig pad. Jean-Paul heeft er duidelijk minder moeite mee en hij raakt uit
mijn vizier. Beneden aangekomen weet ik al wat me te wachten staat, nog een
fikse klim. Wederom gaat het moeizaam, maar de mindset begint te veranderen en
ik groei in de wedstrijd. Dit is namelijk de laatste klim voor V5, en V5
betekent dat ik het ga halen. Tenminste, zo hebben we het beredeneert van te
voren. Op V5 heb je 56k gehad, 3400 hoogtemeters en krijg je vervolgens 25k
rustige kilometers tot aan V8 (K80). Blij bereik ik te top van de laatste klim
en daal ik rustig af. Juichend kom ik binnen bij V5 waar tevens een ‘medische’
check plaatsvindt. Dokter; Everything oke? Ik; Yes. Dokter; You go on? Ik; YES
OF COURSE. Ik ben immers al gefinisht in mijn perspectief, alleen nog ff 25k
easy en dan 20k berg op en af. Blij en moe neem ik wat eten en ga ik lekker
zitten. Het is ondertussen 17:00u. Ik pak mijn telefoon en lees de groeps-APP.
Op V4 heb ik gepost dat ik het zwaar had. Nu post ik dat ik op 56k zit en dat
het goed gaat. Mijn vrouw, Wendy, en ik appen wat over en weer en ik voel me
sterker en sterker worden. Even denk ik eraan om te bellen om mijn kids even te
spreken, maar ik krijg bij de gedachte al een brok in mijn keel en durf het
niet aan. Nu is het niet de tijd om emotioneel te worden, nu moet ik focussen
en doorgaan. Nog een laatste berichtje en na een kwartier pauze ben ik weer op
weg.
Kus terug naar het thuisfront op 56k
Linda en Els stonden op 62k en hebben daar Maarten en Mauk al voorbij zien
komen, het ging goed met ze. Maarten ligt 1,5 uur voor op me. Het stuk van V5
naar V6 is vlak en eindelijk kan er weer eens gerend worden. Het gaat niet van
harte en ik moet continu de drang om te
wandelen onderdrukken. Ik kom langs het bordje 40 TO GO. Daar word ik
nou blij van en dat meld ik nog even aan Johannes, een Duitse jongeman aus München.
Twee kilometer verder staan tot mijn verbazing Linda en Els! Ik ben verheugd, hartstikke
leuk, had ik helemaal niet meer verwacht. Dacht dat zij allang op weg waren
naar de 89k om op Maarten te wachten. Ze zien mijn blije gezicht en geven wat
info over Maarten en Mauk. We wachten bij de finish op je, zeggen ze.
Happy me op 62k
Vrolijk
loop ik verder en ik raak aan de praat met Johannes. Mijn Duits laat deze dag
te wensen over, maar we begrijpen elkaar. Aangekomen bij V6 neem ik een bakkie
koffie, heerlijk. Johannes neemt korter pauze en ik wens hem succes. Naast mijn
koffie nog een cakeje en ook ik ga weer verder. Nog steeds opgewekt ga ik op
weg naar V7, die ligt op 70k. De kilometers beginnen nu een serieus aantal te
worden. Een paar relatief korte klimmetjes en afdalingen scheiden mij van V7 en
ik ga als een speer. Al snel haal ik Johannes weer in en huppel ik vrolijk
verder. Benen voelen soepel, ik krijg lucht en ik heb energie!! Zou het dan
toch de warmte zijn geweest begin deze middag die het mij zo zwaar maakte? Geen
idee, nu gaat het in ieder geval top. Moet ik dan nu niet een beetje dimmen
omdat het nog steeds meer dan 30k is? Ook geen idee, ik pak gewoon het moment
en neem geen gas terug. Ik kom boven aan een klim en slak een kreet van
verwondering. Wauw! Bergmeertje met rimpelloos oppervlak. Ademloos vertraag ik
mijn pas en ik geniet van de schoonheid om mij heen. Halverwege het meertje
kijk ik om en besluit direct te stoppen. Achter het meertje zie ik de
Oostenrijkse bergen hoog in de lucht reiken. Het ziet er werkelijk
sprookjesachtig uit.
Rond de 70k
Foto technisch iets minder omdat de ondergaande zon
weerkaatst op de bergen. Johannes haalt me weer in en ik besluit achter hem aan
te gaan. Bij V7 laat ik Johannes weten dat het nog maar 30k is. Alsof hij dat
niet weet… Hij antwoordt; Du schaft es Marek. En het besef begint te dagen dat
ik het inderdaad ga schaffen. Johannes vertrekt en wenst mij wederom succes, ik
volg. Deze jongeman heeft mij net verteld dat ik het ga halen! We lopen samen
op en na een km of twee wens ik Johannes succes omdat ik versnel. Er komt een
afdaling aan en ik ga als een gek naar beneden. Zo veel kracht en energie, het
lijkt wel alsof die energie van de hele dag nu pas vrij komt. Beneden aan deze
afdaling ligt V8, dus ik zet nog ff aan. Daar ga ik koolhydraten erin proppen
om de laatste killer klim aan te kunnen. Beneden aangekomen geen V8. Bochtje
naar links, bruggetje over en omhoog. Omhoog!! O nee klotezooi, ik wil V8.
Hijgend en puffend, zuchtend en steunend op mijn stokken klauter ik omhoog. Het
is een vreselijk steil stuk en ik wil zitten, eten en drinken. Na een half uur
komt dan eindelijk de verlossende post V8. Geschaft! Bijna meteen krijg ik het
koud, heel koud en ik begin te bibberen. Nee toch, geen gekke reactie van mijn
lichaam alsjeblieft. Ik pak een Redbull en wat nootjes, trek mijn jasje aan en
ga lekker zitten. Verderop zitten de EHBO-ers. Zij hebben mij gezien en kijken
zo nu en dan naar mij. Ik pak mijn telefoon en lees een paar laatste berichten.
Maarten ligt nog steeds meer dan 1,5 uur op me voor. Wendy is bang dat ik er
nog lang niet ben en is bezorgt. De berichten over Mauk mis ik. Hij blijkt bij
V8 door de EHBO-ers uit de race te zijn gehaald! Ik laat via de APP weten dat
ik goed ga en dat ik aan de laatste monsterklim ga beginnen, helaas geen
bereik. Wendy zit ondertussen thuis nerveus te wachten op een bericht en ziet
online dat ik bij V8 ben. De schemering valt in, ik doe mijn hoofdlamp op, pak
mijn stokken en begin strijdlustig aan de laatste klim. 1300m stijgen en
vervolgens 1300 dalen. Met een stevige tred ga ik op pad en al snel haal ik de
eerste lopers in. De vogeltjes fluiten hun laatste lied voor de dag en dan ben
ik nog alleen met het geluid van mijn stokken die neerkomen op de harde
ondergrond. Ik loop alleen door het bos en zie zo nu en dan een lampje voor me.
Elke keer als ik een lampje zie voel ik de drang om er naartoe te lopen.
Eenmaal bij het lampje, ga ik er voorbij. Zodoende stijg ik snel, heel snel. Op
weg naar V9 haal ik wel 30 lopers in. Vol energie kom ik aan bij V9 en ik hoor
regelmatig berichten binnen komen op mijn telefoon. Maarten en Mauk al
gefinisht? Ik denk het wel. En ik hoef ook nog maar 12k, over 1,5 uur ben ik
binnen. Gauw verder, ik hoef nog maar 400 hoogtemeters en dan alleen maar
dalen, dalen en dalen. Ik loop nu op een stuk dat Maarten, Mauk en ik verkend
hebben de dag ervoor. Klein klimmetje en dan ben je op de top en heb je 5400
hoogtemeters gemaakt. Dat kleine klimmetje blijkt echter een groot klimmetje en
ik moet nog een keer heel diep gaan. Met twee stokken tegelijk en een hartslag
maximaal werk ik mezelf naar boven. Vlak voordat ik boven ben herken ik
Jean-Paul, hij rust even ofzo, ik knal door. Boven staan twee fakkels en blij
als een kind roep ik tegen de dame bij de fakkels dat ik vijfduizendvierhonderd
meter heb geklommen. Zij bevestigd het. En nu naar beneden, het kan nooit meer
dan acht kilometer zijn. Klein stukje naar V10 en dan 6,5k naar de finish. Ik
ga werkelijk hard naar beneden in het schijnsel van mijn lamp en haal diverse
lopers in. V10 komt maar niet en de twijfel slaat toe. Heb ik een afslag
gemist? Ik moet naar die post anders word ik gediskwalificeerd. De afstanden
kloppen niet meer met mijn gevoel. Even verderop zie ik het zoveelste
bergreddingsteam zitten en vraag waar post V10 is. Anderhalve kilometer
verderop zegt de man. Ik ben heel erg opgelucht dat ik niet weer terug omhoog
hoef en ren verder. V10, sinasappel, water en meteen verder. Wederom ga ik rap
naar beneden, ik heb geen echte last van mijn benen, wel merk ik dat de coördinatie
verminderd en dat een valpartij op de loer ligt. Een bordje 5 TO GO, das toch
fantastisch, ik ben er bijna en ik zet aan. Niet veel later het volgende bordje
4 TO GO. De laatste twee kilometer zijn in het dorp, dus nog twee kilometer
afdalen. Hier en daar haal ik nog steeds mensen in en ik vraag aan een
Nederlander of hij het bordje 3 TO GO heeft gezien. Dat heeft hij niet, maar
ook hij is er van overtuigd dat die al geweest moet zijn. De afdaling wordt
ineens moeilijk. Het pad is vreselijk glad en ik heb geen grip meer. Het onvermijdelijke
gebeurd dan ook en ik glij op mijn billen. Snel opkrabbelen en weer verder. Wat
een drama dat laatste stuk als je al bijna 18 uur op je benen staat. Ik kom
samen met de Nederlander beneden en we zoeken naar een markering, ik ga links
want denk daar iets te zien. Een andere loper komt eraan en gaat rechtdoor.
Toch maar die andere loper volgen. En we staan op straat in Grainau! Ineens
zijn we in het dorp. De route gaat naar links en er staat een bord 2 TO GO en ik zet aan. De Nederlander en andere loper
haal ik meteen in. Mijn tempo ligt hoog, ongelooflijk hoog en ik haal nog twee
lopers in. Niemand op straat alleen gekke bergtrail mensen en ik zie het
volgende bordje 1 TO GO. Ik heb 99k gelopen en ben er bijna. Verderop hoor ik
de omroeper. Nog een bocht naar links over de controlemat en de omroeper krijgt
via mijn chip het signaal dat ik eraan kom. Ik hoor hem roepen; Da kommt Marek
Vis aus der Niederlande. En gelijk ook hoor ik Maarten, Mauk, Linda en Els
juichen maar ik zie ze nog niet. Dan de laatste bocht om onder de ereboog door
en ik ben gefinisht!! 18:11:25 Een hele grote grijns beslaat mijn gezicht en
Maarten is de eerste die ik te pakken krijg voor een omhelzing. Ich habe es
geschaft! Wir haben es geschaft!
Finishfoto's met dank aan Maarten
Finishfoto Maarten
Ik ben zo blij dat Maarten, Mauk,
Linda en Els daar nog staan, hartelijk dank daarvoor! Maarten was binnen in
16:24:35. Mauk is dus helaas uit de race gehaald op V8 vanwege overgeven, kramp
en vochttekort.
Na de nodige foto’s, medaille,
T-shirt, alcoholvrij witbier, bel ik naar Wendy. Nu kan zij ook eindelijk gaan
slapen. Het is 1:30u geweest.
Voor het
verhaal van Maarten en een fantastische fotoweergave zie:
Voor een video
impressie van 12 minuten zie:
