Trail des Fantômes 17 augustus 2013
Het is gezellig en er heerst een opgewekte sfeer om 6.55
uur ’s morgens onder zo’n 170 lopers (trailrunners) die aan de start staan van
de Trail des Fantômes. Bijna al deze lopers hebben zich gehuld in het blauwe
verplichte start shirt, en het oogt professioneel. Ik zie de nodige bekenden en
wissel wat succes en veel pleziers wensen uit. De race director spreekt nog wat
woorden, telt af en iedereen telt mee. Start! De 170 lopers starten juichend
aan het 50km avontuur met 2400 hoogtemeters.
Ik ben vooraan gestart, vind ik fijn, lekker de ruimte in
het begin. Ik voel me fit en heb een soort van tactiek waar je wat vraagtekens
bij kan zetten. Simpelweg vooraan starten en vooraan blijven tot het niet meer
gaat. Temperatuur is goed en na een km mogen we meteen aan de bak. Flink steile
klim waar hardlopen al meteen onmogelijk wordt. Hartslag naar de 180 en
beentjes meteen onder protest de verzuring in. Denk dat de organisatie hiermee
bedoelde te zeggen dat je niet moet denken dat het een rustig loopje wordt en
dat al die Hollanders beter kunnen omdraaien omdat er geen bergen zijn in
flatland! Ik negeer deze redelijk duidelijk waarschuwing en knal lekker door,
deze keer naar beneden. Wat gaat het lekker en wat is het hier mooi!! De
klimmetjes en afdalingen volgen elkaar snel op en zelfs het zonnetje begint te
schijnen. Zo nu en dan vang ik nog een glimp op van een loper voor me of achter
me. Ik waan mij vaak alleen op het pad en des te meer tijd er verstrijkt des te
minder medetrailers je ziet.
De omgeving is prachtig en zo nu en dan krijg je een
vergezicht als er een top bedwongen is. Stoppen doe ik echter niet, omdat je
toch zo snel mogelijk van punt a naar b wil. Na een km of 15 kom ik bij de
rivier, ik moet naar links terwijl de 25km route naar rechts gaat. Nu begint
het echt realiseer ik me. We worden getrakteerd op een mooi vlak pad langs de
Ourthe, maar dat was slechts ter verleiding. Al snel moet er een nieuwe berg
bedwongen worden en begint mijn snelle start zijn tol te eisen. Ik loop nu een
uur of twee en realiseer mij dat er nog een uur of 4 te gaan zijn. Ik zet de
afdaling in, steil stuk waarbij het soms lastig is je evenwicht te bewaren en
bomen op mijn pad meermaals worden geknuffeld. Zonder noemenswaardige
verwondingen weet ik de oever van de rivier weer te bereiken en kijk uit naar
een vlak stukje pad langs de rivier. Echter is dit stuk Ardennen blijkbaar in
de vergetelheid geraakt en is er van ‘vlak pad’ weinig te vinden. Over rotsen,
boomwortels en omgevallen bomen ploeter ik mij een weg voorwaarts totdat het
oranje lint van richting verandert en mij naar de overkant van de rivier
stuurt. Ik stap de rivier in (meter of 50 breed) en hoop dat het aan de
overkant wat milder is qua trail. Aan de overkant gekomen is het een herhaling
van de voorgaande km’s. Mooi stukje vlak om je te verleiden, gevolgd door soort
van geitenpaadjes waar een geit het nog moeilijk heeft. Voordeel van dit soort
uitdagingen is dat je vergeet na te denken over afstand en tijd en alleen maar
bezig bent met je niet bezeren. Ik weet ook dit traject af te leggen zonder
problemen en kom op een iets relaxter stuk van de trail terecht. Ik begin wat
te vertragen en word zo nu en dan ingehaald. Nog geen bekenden, gaat nog prima.
En dan, ja hoor, is ie weer Maarten. Hey daar ben je al, zeg ik. Ja, jij gaat
ook altijd te hard van start, moet je niet doen joh, zegt Maarten. Ff noteren
en in mijn kop prenten, les 1 voor vandaag!! Niet te hard starten sufferd!
Maarten loopt mij er altijd uit, en gaat dat vandaag dus weer doen. Ik heb er
direct vrede mee en sla zijn aanbod om aan te haken dan ook resoluut af, gaat
um nie worden. Even verderop bij verzorgingspost 2 op de 24km kom ik Maarten
nog even tegen. Terwijl wij nog wat van gedachten wisselen, stormen er binnen 2
minuten de eerste 3 vrouwen voorbij. Ik meld het Maarten die snel de
achtervolging inzet (op 1 na weet hij ze bij te halen J).
Stage 3 is begonnen van verzorgingspost 2 naar 3. Slechts
een kleine afstand van 8km… De afwisseling in natuur is prachtig en de paden
zijn fantastisch uitgekozen door de organisatie. Je waant je alleen, maar
realiseert je dan dat er nog 169 lopers op hetzelfde paadje rennen ergens voor
je en achter je. Soms zie je er eentje en dan weer minuten lang hoor je ze
alleen aan de andere kant van de rivier. Heel surrealistisch om te beseffen dat
als je stopt met rennen er het komende uur 150 trailrunners voorbij komen. Want
iedereen volgt hetzelfde pad, net zo lang als ze kunnen of totdat ze onder de
ereboog door rennen, en niet meer verder hoeven. Dus je rent door, want daarvoor
ben je gekomen, of je wandelt door, want dan kom je ook vooruit en elke stap is
er 1. In gedachten verzonken, de afstand aan het vervloeken, het ultralopen aan
het afzweren, hoor je iets ritmisch achter je. De zoveelste renner die je komt
inhalen. Het kan me niets schelen, dit is mijn tocht en mijn lichaam is moe en
doet zeer. Ik moet nog een km of 21 en het besef dat ik daar nog wel eens 3 uur
over kan gaan doen, valt me zwaar. Mijn lichaam was toch goed getraind? Heb ik
het dan toch onderschat? Ik moet nu echt een mentale uitweg vinden en weer een
ritme zien te vinden. Het gaat moeizaam, maar ik dribbel weer, uiteindelijk ben
je dan sneller bij de finish is de achterliggende gedachte. Verzorgingspost 3
is bereikt, yes! Eten, drinken en ff zitten. Neem maar gewoon ff de tijd en
maak een praatje met een paar andere lopers. Terwijl ik daar bijkom, komt er
een zeer fris en fruitig ogende Chris van Beem aangerend. Hij beaamt inderdaad
dat hij zich ook daadwerkelijk zo voelt en gaat al snel weer verder. Ga je mee,
vraagt hij. Ik moet deze invitatie helaas afwijzen omdat ik 2km nodig heb om
vanuit strompelgang naar dribbel te gaan.
Stage 4 wordt dus in strompelpas ingezet en het leuke is
dat stage 4 ergens samenkomt met de 25km, die 3 uur later is gestart. De
organisatie dacht vast dat we nog fit zouden zijn tussen km 33 en 45 en bouwde
de nodige klim/klauter paadjes in. Het eten en drinken bij de verzorgingspost
had met goed gedaan en ik wist aardig vooruit te komen. Ik had weer ritme,
jippie! Rond de 37km stopte mijn GPS horloge ermee, batterij leeg. Had niet op
een beter punt gekund, nu wist ik niet meer hoe ver ik was en kon ik tijd en
afstand loslaten. Dit was mijn volgende les in de zware trail. Let it go and go
with the flow. Zodoende kwam ik op de 25-50km samensmelting en wist ik dat het
einde nabij was. Nog een paar klimmetjes en ik kwam aan bij verzorgingspost 4
op de 45km. Ff wat eten en drinken, links omhoog kijken of je de laatste ‘real
Bitch’al kon zien en gaan!!
Stage 5 van km 45 naar de finish. Een laffe 5km? Dacht het
niet. The real Bitch is mijn naam voor ‘The Wall’. Een aller laatste klim die
na elke bocht een volgend steil stuk kent. Volledig gesloopt, bezweet en
uitgeput kwam ik boven. Euforie op de top, want nu was het nog 4km afdalen,
door de rivier en langs de camping en klaar is klara. Ik bleef rennen en vorderde
traag maar gestaag. Enkele lopers met een blauw shirt (50km) haalde mij nog in,
maar het deerde niet. Ik herkende de laatste steile afdaling van vorig jaar en
maakte de nodige adrenaline aan. Nog 5 minuten volle bak! In de afdaling haal
ik twee oranje in en daarna twee blauwe, hoppa! Beneden meteen de rivier in en
nog twee blauwe voorbij. Ik klim de rivier uit en zet nog even aan. Met een
verbeten gezicht leg ik de laatste 300m af en transformeer het verbeten gezicht
naar een brede lach. I did it! 6:37uur over 50km gedaan. En geëindigd op een
eervolle 50ste plek! Tot volgend jaar!
Organisatie en vrijwilligers, hartelijk dank en petje af!
@RunningVis
Marek Vis
Wow Marek wat schrijf je mooi!! Ik heb hetzelfde gedacht over de laatste 5 km :-) wat een top prestatie heb je neer gezet! Het was leuk om je weer gezien te hebben! Yep you did it!!
BeantwoordenVerwijderenMooi verwoord hoor marek, alsof ik zelf met je meeliep.
BeantwoordenVerwijderenHoop deze trail ook nog eens te doen.
Groet Ton
Knappe prestatie maatje. Altijd leuk zo'n leermomentje....;)
BeantwoordenVerwijderenGaaf, Marek! Sterk dat je je tijdens zo'n trail kunt blijven concentreren op het doel... en dat je dat haalt! Wat een ervaring. Mooi om het bijna mee te ervaren, door jouw verhaal te lezen.
BeantwoordenVerwijderenMooi verslag van een geweldige trail! En nog een goede tijd ook, op zo'n loodzwaar parcours! Petje af hoor :-)
BeantwoordenVerwijderenMooi verslag, van begin tot eind meegeleefd. Gefeliciteerd met dee prestatie, helemaal gezien je uit flatland komt. :)
BeantwoordenVerwijderen