Limburg Zwaarste 80km 2014

Het was vroeg, heel vroeg, maar ik had geen wekker nodig. Dronken veertigers op de gang hadden mij reeds uit mijn slaap gehaald. En nu was het mijn tijd om hen uit hun roes te halen! Streng en boos sprak ik hen toe, en het gezelschap droop af naar hun vertrekken. Ik vertrok ook.

Om 5:15 was ik in de kantine in Heerlen waarin verzameld werd voor de start van Limburg Zwaarste 80 of 100km. (de 60km startte om 9:00). Het was vroeg, maar de aanwezigen waren talrijk. Klaar voor de strijd, ieders eigen strijd!! Al snel kwam ik de eerste bekende tegen. Startnummer opgehaald, koffie besteld en ff rustig wakker worden. Maarten en Mauk (waar ik Zugspitz ultra mee ga lopen) waren ook reeds gearriveerd en het geouwehoer over trails en materialen was begonnen.

Om 6:00 gaf Willem het startsein en de groep zette zich in beweging, in het donker. We praten en praten en liepen rustig maar gestaag de ene na de andere helling op en af. Na een uurtje werd het langzaam licht en konden we echt gaan genieten van de omgeving. Maarten, Mauk en ik liepen samen op praat tempo. Het tempo dat we moeten lopen tijdens de Zugspitz. Het ging prima. Het was volop genieten van de bloesem bomen en het mooie glooiende Limburgse landschap. Daarnaast hadden we mazzel dat het droog bleef. We liepen over bospaden, zandwegen, graspaden, weilanden met talloze draaihekjes, asfaltwegen, tussendoor weggetjes en karresporen paadjes. Alles zat erin, geen moment de tijd om je te vervelen. Elke 10km zou er ongeveer een verzorgingspost zijn. Vriendelijke vrijwilligers boden ons van alles aan, yoghurt, vla, chips, speculaas, ontbijtkoek, spekkies, cola, sinas, water, vlaai, zoute stickies. Echt geweldig!

Na verzorgingspost 2, circa 20km moest Mauk echt gaan nadenken over de te lopen route. Hij was hier om de 60km te lopen en moest de keuze maken op de 31km, of afbuigen naar de 80, of naar de 60. Gemene is dat je op 31km nog best lekker loopt. Na de nodige km’s wikken en wegen, besloot Mauk bij verzorgingspost 3 op 31km naar rechts te gaan voor de 60km. Omdat hij 3 uur eerder was gestart dan de andere 60km lopers, waren de verzorgingsposten voor hem nog onbemand, maar dat wist hij toen nog niet… Maarten en ik liepen verder, nog steeds op een gestaag tempo van 9km/u inclusief stops. Het praten ging nog steeds door en we vorderden gestaag. Ik begon al wat in de beentjes te voelen, helemaal na de korte stops bij de verzorgingsposten. Het opstarten ging dan moeizamer. Het werd dus zaak om tussen de verzorgingsposten niet meer te stoppen. Helaas moest er op een zeker moment toch gestopt worden omdat we weer te veel aan het ouwehoeren waren en dus een lintje over het hoofd hadden gezien. Ff checken, ff rondkijken, achter je, voor je. Shit verkeerd. Terug lopen, omhoog! en weer verder. Je neemt je dan voor om beter op te letten, maar 9 uur concentreren is gewoon lastig.

Een onvermijdelijke stop en zeer aangename stop, zat eraan te komen op 47km. Mijn lieftallige vrouw Wendy en onze donderstenen Dana (3,5) en Thygo (2) stonden alle 80 en 100 km lopers aan te moedigen. Ff een paar minuten bijkletsen een broodje een paasei een laatste knuffel en weer verder voor de overige 33km.

Verder en verder en de benen deden nog steeds waar ze voor getraind waren. Wat is het gaaf als het allemaal lukt zoals je je had voorgesteld. Uren lopen in een rustig tempo door een fantastische omgeving. Verzorgingspost 7 kwam eraan. Oftewel 70km, het moment om te beslissen of je links of rechts gaat. Rechts is voor de 80 en links voor de 100. Maarten en ik waren daar voor de 80 en gingen dan ook rechts na de nodige chippies en andere lekkernijen. De beentjes protesteerden niet, maar toch ging ik een tikkeltje langzamer. Maarten heeft de vreemde eigenschap om de laatste 20km van een wedstrijd harder te gaan lopen en zo ook deze keer. Rond de 72km liep hij op mij uit en kwam de daadwerkelijke versnelling, ik versnelde niet en zag Maarten al snel verdwijnen in de verte. Dat ik alleen liep vond ik niet erg, ieder zijn tempo en ieder zijn wedstrijd. Wel jammer dat mijn Garmin leeg was en ik niet meer kon kijken hoe ver ik nog moest. Ik probeerde de afstanden een beetje in te schatten en telde daar nog wat meters bij op. Want eerlijk is eerlijk, ik wilde wel bij de finish zijn. Tot mijn verrassing kwam ik bij nog een verzorgingspost, nummer 10. Deze mevrouw vertelde mij dat het nog 5 a 6 km was. Ik propte me vol met spekkies en limonade voor een laatste energie boost en de verzorgingspost dame bood me nog een jenever aan, die ik wijselijk afsloeg. En weer verder, gestaag verder. Mijn tempo hield ik vast, omhoog en naar beneden. De weg werd overgestoken en ik vervolgde de route over het asfalt langs bloesem bomen richting Heerlen, richting de kantine, richting dat biertje!! De snelweg over en een splitsing, huh? Stoppen, uit mijn ritme, zoeken, lintjes, pijltjes. Ow aha, de 60 naar links, de 80 en 100 rechtdoor! Ik herpakte mijn tempo wonderbaarlijk en begon aan de laatste meters. Even verderop zie ik dan eindelijk de kantine en ik voer het tempo op. De benen voelen top, ik had die 100 ook kunnen lopen vandaag. De deur van de kantine gaat open en ik gooi mijn armen in de lucht. Doorlopen tot achterin en je daar afmelden, dan stopt je tijd, roept men! Ik ben er, euforisch!! 9:12:50 Ik had een selfie moeten maken van die big smile.

Limburg Zwaarste zit erop. En om de woorden van Maarten te gebruiken. Niet Limburg Zwaarste, maar Limburg Mooiste!

Wendy en de kids kwamen helaas 10 minuten na mij aan. Als verrassing hadden ze bij de finish willen staan en hadden hun eigen wereldreis per bus door zuidelijk Limburg gehad.

Mauk had moeten aanbellen voor water en heeft wat extra km’s gelopen omdat er linten waren weggehaald.

Maarten wist 13 minuten op mij uit te lopen in de laatste 8km!

Mauk, Maarten en Marek hebben allemaal hun verste afstand tot nu toe gelopen!

Willem en Annemarie en alle vrijwilligers, heel hartelijk bedankt voor deze fantastische tocht!! Een echte aanrader!!