Totaal aantal pageviews

maandag 19 december 2011

Marathon Spijkenisse

Een maand of 2 geleden ben ik begonnen met Twitter, en dan specifiek voor hardlopen. Ik mijn sociale netwerk raakt men verveelt van verhalen over trainingen, snelheden en wedstrijden over hardlopen. Op Twitter kom ik mensen tegen die nooit verveelt raken van hardlopen, maar dezelfde passie delen, want dat is het 'Passie'. Na een aantal Tweets kwam ik reeds in aanraking met een zeer enthousiaste twitteraar, Martin. En zodoende ook werd ik attent gemaakt op de Sparkmarathon in Spijkenisse. Een week of zes geleden liep ik 18km en kwam ik fluitend thuis. Twee dagen later liep ik diezelfde 18km iets harder, en kwam ik weer fluitend thuis. Ik had een besluit genomen, ik ga nog een marathon lopen in 2011 en dat wordt die in Spijkenisse. Om een lang verhaal kort te maken, ik trainde naar eigen inzicht zes weken en stond gister aan de start. Vooraf eerst nog even kennis gemaakt met een aantal twitteraars, Martin, Yvonne, Richard, Gerard erg leuk om iedereen in RealLife te zien.

Nadat ik in de kleedkamer mijn tas heb weggezet ben ik iedereen kwijt en loop ik naar de start om plaats te nemen bij een 3:15 pacer. Ik kijk wat om me heen en hop wat op en neer. Voel me goed, geen zenuwen en dan het startschot, we gaan op weg. De opstelling bij de start blijkt goed. Weinig mensen zijn aan 't inhalen en na een ronde atletiekbaan snellen we het sportterrein af. De eerste kilometers gaan prima, en ik loop een stukje voor de 3:15 pacers. Als ik dit volhoud heb ik een dik PR te pakken. We draaien naar links, naar rechts en nog een aantal bochtjes door beschut gebied en dan ineens op een onbeschutte weg tegen de wind in met een te donkere lucht op de voorgrond. We lopen naar de donkere lucht toe en de lucht komt onze kant op. Drie hagelstenen kletteren in mijn gezicht gevolgd door nog enkele duizenden. Ik ben net de 4km gepasserd en moet er dus nog 38! Wat moet dit worden mijn armen voelen ijskoud en mijn borst ook. De hagel ontneemt me het zicht en ik zwoeg door, het lijkt een eeuwigheid te duren. Plotseling een flits, direct gevolgd door een knal, mijn hart slaat een paar slagen over. Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik er toch niets van merk als ik word geraakt door de bliksem. Ergens tussen de 5 en 6km ben ik uit de hagelbui. Een snelle rekensom doet me concluderen dat ik niet meer dan 7 minuten in de hagel geploeterd heb. Valt eigenlijk wel mee dus en ik verhoog mijn tempo om weer warm te worden.
Op de kaart had ik reeds gezien dat rond km 7 de wind in de rug komt en dankbaar draai ik naar links bij de 7km. De volgende kilometers zijn een genot en ik kom op 15km door op 1:08:08. De daarop volgende 5km zijn een stukje minder, aangezien de route weer tegen de wind indraaid en ik alleen loop. Zo eigenwijs als ik ben wil ik voor de 3:15 pacer blijven lopen en verbruik ik veels te veel energie in die 5km (ik blijf er wel voor). De halve marathon zit erop in ongeveer 1:36:30 en de 25km kom ik door op 1:54:13. Het blijkt ook een erg ambitieuze tijd, want een paar honderd meter verder moet ik aansluiten bij het passerende 3:15 groepje. Na een km moet ik hen echter laten lopen omdat de vermoeidheid mijn ambitieuze brein in de steek laat. Ik realiseer me dat de echte strijd is begonnen. Km 30 passeer ik in 2:17:41, kon ik dit tempo maar volhouden....Na het 30km punt realiseer ik me weer wat Richard voor de wedstrijd tegen me zei; 'de marathon begint pas bij 30km'. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar wil mezelf niet gek laten maken en begin aan mijn strijd. Nog 12km te gaan, das ongeveer een uur. Kilometer voor kilometer passeer ik de bordjes en zie ik dat mijn tempo nog steeds ongeveer 12km/u is. Een PR zit er nog steeds in. Op 35km neem ik mijn 4de en laatste gelletje met caffeine, voor een laatste boost. Mijn kuiten staan op springen en de kilometers lijken tergend langzaam te gaan. Ik ben niet de enige want vanaf km 38 begin ik ineens weer mensen in te halen. Dat voelt goed zeg! En het zijn nog maar 4 kilometers, das niet langer dan 22 minuten, toch?! Net voor km 40 zie ik in een bocht een bolletjes trui achter me. Voor de kenners, dat kan alleen maar Rene zijn. Direct besluit ik dat hij mij niet meer gaat inhalen en ik geen gas. Ik haal ergens energie vandaan en passeer weer iemand die even wandelt. Ik moedig hem aan dat het nog minder dan 10 minuten is en ren door. Km 41, nog eentje en een beetje. Ik wil opgeven en ik wil harder, een wirwar van emoties en tegenstrijdigheden. Dan de verlossende atletiekbaan van Spark en ik geef nog een laatste keer gas om uitgeput en voldaan over de finish te komen in 3:20:51. PR marathon is gezet! Richard feliciteert me en even later komt Rene over de finish. Ron komt me ook begroeten/feliciteren, had zin om al die twitteraars even aan te moedigen. Ik wilde wachten op Martin, maar de kou duwde me richting kleedkamer waar me een koude douche wachtte, shame on Spark! Met al mijn warme kleren aan strompelde ik een kleine 20 minuten later naar de kantine om Martin te feliciteren met ook zijn PR. Vermoeid, voldaan en kapot zaten we daar temidden van Yvonne, Cindy en een vriend van Martin. 2011 is PR-technisch afgesloten! Op naar 2012 en een marathontijd van 3:05:00!

3 opmerkingen:

  1. Marek het had mijn verhaal kunnen zijn, zo herkenbaar. Maar jij bent een stuk sneller. Voor de beleving maakt dat weinig uit merk ik.
    Erg leuk je te hebben ontmoet. Ik hoop dat we elkaar vaker zullen zien de komende tijd!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooie blog en mooie tijd.

    Grt,
    Marcel

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een strijd heb je geleverd. Achteraf is het simpel. Bij de groep blijven en kijken of je op het eind wat overhebt. Ik kende het parcours van vorig jaar dus wist wat me te wachten stond. Ben bewust in de groep gebleven(kostte soms moeite) maar het betaalde zich wel uit op het eind. Fijne jaarwisseling Marek en een gezond en sportief 2012

    BeantwoordenVerwijderen