BEAR TRAIL 2012

Bear Trail, 27-okt-2012

Het is half acht in de ochtend als ik bij mijn hotel in Valkenburg de ramen moet krabben, voordat ik op weg kan naar Voeren (BE), waar de start van de eerste editie Bear Trail is. Ontspannen rijd ik per navigatie naar de bestemming. Ik ben goed voorbereid in alle opzichten, training, strijdplan, eten, drinken, kleding, dik op tijd. Daarnaast zijn de weergoden ons goed gestemd, temperatuur iets boven 0 en strak blauwe lucht, wat wil je nog meer. Direct bij aankomst is het goed geregeld qua parkeren, vervolgens het startnummer ophalen ook prima. Ik kom een aantal bekenden tegen waaronder Chris van Beem (www.trail-running.nl), Carlo en Maarten. Met Maarten had ik afgesproken te starten, echter vrees ik dat hij te snel voor mij gaat. Ik drentel nog een paar keer heen en weer tussen auto en heerlijk warme kantine voordat het vijf minuten voor de start is. Tijd om positie te kiezen in het startvak. Niet heel boeiend deze keer, omdat de te volgen strategie is, uitlopen, genieten en heel blijven. Want het is 57km heuvel op en af en als je enigszins vrolijk de laatste 20km wil rennen, moet je doseren……Niet mijn sterkste punt.

Het aftellen is begonnen en we mogen vertrekken, whoehoe! Koud, maar dat hindert niet, na een minuut of 20 word je warm. We rennen een stukje om een voetbalveld, draaien de weg op, even later een boerenpad op en binnen 2km lopen we als een sliert achter elkaar op een zogenaamd ‘single track’. Maarten en ik lopen samen en de kilometers vliegen voorbij aangezien we er flink op los ouwehoeren over, uiteraard, hardlopen. Gestaag worden de gesprekken korter, vooral op de klimmetjes. Ergens bij 15km kan ik even niet doseren en haal ik verschillende lopers in bij een flinke klim. Ook Maarten laat ik dan achter me, die zal mij ergens in de wedstrijd waarschijnlijk wel oprapen en vertellen dat ik te hard ben gegaan J Ik loop een aantal km een tikkeltje harder, omdat de energie er is, echter maan ik mezelf ook te vertragen, omdat ik lekker wil lopen en niet gehaast, laat staan de laatste 20km wandelen omdat ik weer zo nodig sneller moest en dan niet meer kan! Rond de 20km krijg je een keuze, links of rechts. Rechtsaf betekent 37km, linksaf 57km. Zonder twijfel ga ik links en meteen krijg ik een boost, mijn Bear Trail begint! Ik zie geen lopers meer om me heen en ben volop in de natuur. Prachtige bossen in herfstkleuren worden afgewisseld door groenwitte weilanden van de rijp met her en der een koe. Mensen kom je bijna niet tegen, laat staan een auto. Mijn gedachten dwalen zo nu en dan af, maar ik moet bij de les blijven om geen richtingaanwijzingen te missen. Rond de 26km kom ik bij de tweede verzorgingspost. Daar ontmoet ik Ines, de eerste vrouw. We praten wat en kiezen wat te eten en drinken als Maarten aankomt, gezellig. Met zijn drieën gaan we verder, maar ik begin al snel aan het tempo te twijfelen. Ines wil blijkbaar eerste vrouw blijven en houdt een flink tempo aan. Maarten en ik laten haar gaan, ieder zijn/haar tempo. Echter halen we Ines elke keer weer bij op de klimmetjes waardoor we toch soort van samen een kilometer of 7 afleggen. Zoals te verwachten is bij dit soort activiteiten, blijf je niet tot het einde samen lopen. Vanaf de 32km was dat ook het geval voor ons. Maarten versnelde en zag ik pas weer na de finish. Mijn lichaam voelde nog goed en mentaal ging het ook goed. Tussen de 32 en 40km was het nodig zo nu en dan even wat te eten. Tevens moest ik er voor zorgen dat ik niet in paniek raakte na 36km omdat ik nog een halve marathon voor de boeg had. It’s all in the mind! Ik kreeg het voor elkaar het niet groter te maken dan het was en kilometer voor kilometer ging voorbij. De fantastische omgeving en afwisselende paadjes zorgen ervoor dat je afstandsbesef totaal vervaagd. Het lange rennen brengt je in een roes waarbij alertheid wel een vereiste is vanwege de richtingaanwijzers en het soms verraderlijke parcours met losse stenen, verstopt onder de bladeren. Desalniettemin stuur je je lichaam niet meer bewust aan en vervaagd de pijn. Als je geluk heb kan je zelfs in een ‘flow’ terecht komen, waarbij alles vanzelf lijkt te gaan, Chris lijkt dat gehad te hebben, schrijft hij in zijn verslag van de Bear Trail. Zo ver kwam het bij mij niet. Ik kwam bij de derde en laatste post en reageerde verbaasd. De post zou op 44km staan en mijn klokje gaf 41km aan?! De verzorgingspostbemanning vertelde mij dat het toch echt niet meer dan 14km was naar de eindstreep. Ondanks dat ik erg genoot van de tocht, klonk dit toch als muziek in de oren. Echter bleef ik sceptisch en hield ik mijn eigen afstand aan om te voorkomen dat ik een heuse struggel zou krijgen aan het einde van de trip. De endorfine stroomde na 4 uur flink door mijn aderen, dus ik grapte en lachte een paar minuten met de verzorgingspostmensen en….jawel Ines. Zij en ik liepen nog steeds ongeveer even hard. En zij was nog steeds eerste vrouw. Aangezien ik in een aantal eerdere loopjes ben afgetroefd door de eerste vrouw, leek het mij nu wel leuk om de eerste vrouw af te troeven. Ik vertrok iets eerder dan Ines en heb haar voor het laatst gespot op de 46km. Nu moet je niet denken dat ik heel dwangmatig probeerde haar voor te blijven, want daar heb je simpelweg geen energie meer voor. Iedereen loopt zijn/haar eigen wedstrijd en is in de basis alleen zijn/haar eigen concurrent. Goed, 46km dus, tijd voor een foto met brede grijns want ik rende nog steeds. Het aftellen was begonnen met een marge van 3 omdat de verzorgingsmensen zeiden dat het nog 13 a 14km was en mijn Garmin zei nog 16. Net voor de 50km haalde ik zowaar twee lopers in. Sinds de 32km had ik alleen Ines zo nu en dan gezien, dit was een rare gewaarwording, maar wel lekker. Garmin zegt 50km!! Wauw dat is toch gaaf en ik ren nog steeds. Zou het zo zijn dat ik redelijk zonder problemen deze hele tocht ga volbrengen? Het rennen gaat over in lopen, want ik moet weer omhoog. Heel belangrijk in deze sport is om omhoog te wandelen. Gaat net zo snel als rennen en kost minder energie. Ik betrap mezelf erop dat ik durf te denken dat het de laatste klim kan zijn als de verzorgingspostmensen gelijk hebben, want dan was 50km reeds 53km en de laatste 3,5km is afdalen. Een beetje vertwijfeld begin ik aan de vals plat afdaling, maar realiseer me al snel dat het einde echt in zicht is. Ik ren het bos uit langs een akker en zie geen heuvels meer. Onder een viaduct door, nog een stuk modderpad (leuk voor de foto), bochtje links, bochtje rechts, dorpje in. En dan herkenning, hier heb ik al gelopen aan het begin van de tocht meer dan 5 uur geleden. Een vriendelijke richtingaanwijzende meneer geeft aan dat het nog 800meter is en stuurt me de juiste kant op. Ik zie het voetbalveld en voel de euforie van het volbrengen. Geen lopers voor me, geen lopers achter me, alle toeschouwers voor mezelf! Ik finish in 5uur22min. Wat een toptrail, toporganisatie, topweer, topdag, topgevoel!

En wat had Maarten Schön gelopen….5u04m hij voelde zich Bearesterk. En Ines van Rinsum kwam 5 minuten na mij binnen als eerste vrouw, waarmee zij zich kwalificeerde voor het WK Trailrunning! Hoe cool is dat!