Zugspitze Ultra Trail 100k 21 juni 2014, It's all in the mind (en een beetje trainen)

De drie M's. Maarten-Mauk-Marek

 

Vijf uur zou de wekker gaan, maar net ervoor waren we al wakker. Dit is de dag waarvoor we getraind hebben en het besef dringt maar niet echt door. Mijn hartslag is 53, nog geen tien slagen hoger dan normaal. Eenmaal aangekomen bij de start/finish locatie hebben we, Maarten, zijn vrouw Linda en schoonmoeder Els, al snel gevonden. We nemen plaats in de warmste plek van het gebouw, de kleedkamers van het zwembad. Ondertussen begint er eindelijk iets van spanning te komen en tikken de minuten weg. Mauk gaat de 80k lopen en we zwaaien hem uit bij de bus die hem naar zijn vertrekpunt 20k verderop brengt. Maarten en ik besluiten maar om het startvak in te gaan. Linda en Els wensen ons sterkte en we plaatsen ons bijna vooraan de start samen met François (Nederlander die we van eerdere trail kennen). Beetje babbelen over wat komen gaat en dan is de start (7:15u)!!

Klaar voor de start!

 

Ik wil lekker rustig starten, want het is tenslotte een heel end, maar iedereen lijkt haast te hebben. Al snel gaan we omhoog en is rennen geen optie meer. Stokken erbij en in flink tempo omhoog stappen. Links en rechts nog steeds veel lopers die voorbij komen, ik snap er niks van en neem aan deze lui verderop in de wedstrijd uitgeput langs het parcours te zien liggen. De drukte irriteert me wel en ik zit de eerste 5k helemaal nog niet lekker in een ritme. Na die eerste 5k zien staat er een fantastisch bordje langs de kant, 95 TO GO. De organisatie bedoelt het vast goed en we kunnen er wel om lachen. Ik begin beter in een ritme te komen en al snel zijn we bij V1 (verzorgingspost 1 van 10). De kop is eraf en nu kan je niet meer terug, zo voelt het een beetje. Het besef dat je nog 90k moet dringt nog niet door, waarschijnlijk liet ik dat gewoonweg niet toe. Maarten en ik zijn op weg naar V2 en het begint al zwaarder te worden. De klimmetjes worden steiler en langer. Net voor V2 worden we een skihelling opgestuurd van 200 hoogtemeters en verderop weer naar beneden. Ik heb het zo warm en krijg zo weinig lucht, waarom kunnen anderen die mij inhalen nog praten met elkaar? En waarom gaat Maarten zo snel omhoog? In de afdaling haal ik Maarten weer bij. We zijn bij V2 en liggen een half uur voor op mijn beoogde schema van 15uur. Honger en dorst, dus brood met worst, komkommer, tomaatjes, cake, water, banaan, sinaasappel en weer verder op weg naar V3. Al snel weer een heerlijk lange klim voor de boeg en halverwege maakt Maarten een selfie van ons. Ik grap nog, ‘hier liepen we nog samen’ en binnen 5 minuten werd mijn uitspraak bewaarheid.

Selfie Maarten en ik rond de 22-25k

 

 Maarten loopt makkelijker omhoog en ik laat het gat bewust nog iets groter worden zodat inhalen geen optie meer is. Deze race moet je zelf doen en ik wil niets forceren. Halverwege een klim ligt V3 (circa elke 10k is een verzorgingspost, V3 ligt op 28k). Ik zie Els staan en ben blij een bekend gezicht te zien, ook Linda komt naar beneden gelopen, zij heeft Maarten net uitgezwaaid en ik zie inderdaad Maarten net vertrekken van V3, verder omhoog. Ik meld Linda en Els dat ik het zwaar vind, maar dat het goed gaat, en zij wensen mij succes en zullen het thuisfront inlichten via de groeps-APP. V3 is voor mij een mooi plekje om even bij te tanken. Mijn energie level is laag en ik lijk maar geen energie vrij te kunnen maken in mijn lichaam. Na de het nodige eten en drinken vertrek ik weer na 10 minuten. Ondertussen ben ik op V3 ook Jean-Paul vd Bas tegengekomen. Een Nederlander die we eerder ontmoet hebben bij de trail Limburg Zwaarste. Ik hike naar boven en kom maar niet in een ritme. Waarom krijg ik nou geen lucht en waar is die energie? Knelt mijn rugzak soms waardoor ik geen lucht krijg? Is het de ijle lucht? Heb ik een verkoudheid opgelopen in het vliegtuig? Conditie terugval? Is het te warm? En de energie, ik eet genoeg, toch? Of drink ik te weinig? Ik heb geen pijnlijke benen, maar gewoon geen energie. Ik klim verder en verder. Hier moet de top van de beklimming zijn denk ik. Echter vergis ik mij telkens in de hoogtemeters en komt er na elke klim weer een klim. De moed zinkt een beetje in mijn schoenen, ik vind het zo zwaar. Hier heb ik niet op getraind, dit is geen trailrunning, dit zijn bergen! Ik zit in de verkeerde wedstrijd, ik kan dit niet! Twee dames halen me vrolijk pratend in, ik heb geeneens lucht om er een woord uit te persen. Ik kijk nog maar een keer naar rechts, want daar wappert een vlag ofzo, en daar zie ik lopers. Wat een klotezooi moet ik helemaal daarheen. Ik zie volledig af en krijg maar geen antwoord op al mijn vragen. Dan ben ik boven en gooi ik mijn rugzak af. Eindelijk kan ik ontspannen en ik verwen mezelf met een pauze, iets eten, drinken en Jean-Paul maakt het af met een foto.

Hoogste punt van de race 48k. Foto met dank aan Jean-Paul vd Bas

 

Na een korte pauze leidt het pad naar beneden, moeizaam ga ik naar beneden, het is een lastig pad. Jean-Paul heeft er duidelijk minder moeite mee en hij raakt uit mijn vizier. Beneden aangekomen weet ik al wat me te wachten staat, nog een fikse klim. Wederom gaat het moeizaam, maar de mindset begint te veranderen en ik groei in de wedstrijd. Dit is namelijk de laatste klim voor V5, en V5 betekent dat ik het ga halen. Tenminste, zo hebben we het beredeneert van te voren. Op V5 heb je 56k gehad, 3400 hoogtemeters en krijg je vervolgens 25k rustige kilometers tot aan V8 (K80). Blij bereik ik te top van de laatste klim en daal ik rustig af. Juichend kom ik binnen bij V5 waar tevens een ‘medische’ check plaatsvindt. Dokter; Everything oke? Ik; Yes. Dokter; You go on? Ik; YES OF COURSE. Ik ben immers al gefinisht in mijn perspectief, alleen nog ff 25k easy en dan 20k berg op en af. Blij en moe neem ik wat eten en ga ik lekker zitten. Het is ondertussen 17:00u. Ik pak mijn telefoon en lees de groeps-APP. Op V4 heb ik gepost dat ik het zwaar had. Nu post ik dat ik op 56k zit en dat het goed gaat. Mijn vrouw, Wendy, en ik appen wat over en weer en ik voel me sterker en sterker worden. Even denk ik eraan om te bellen om mijn kids even te spreken, maar ik krijg bij de gedachte al een brok in mijn keel en durf het niet aan. Nu is het niet de tijd om emotioneel te worden, nu moet ik focussen en doorgaan. Nog een laatste berichtje en na een kwartier pauze ben ik weer op weg.

Kus terug naar het thuisfront op 56k

 

Linda en Els stonden op 62k en hebben daar Maarten en Mauk al voorbij zien komen, het ging goed met ze. Maarten ligt 1,5 uur voor op me. Het stuk van V5 naar V6 is vlak en eindelijk kan er weer eens gerend worden. Het gaat niet van harte en ik moet continu de drang om te  wandelen onderdrukken. Ik kom langs het bordje 40 TO GO. Daar word ik nou blij van en dat meld ik nog even aan Johannes, een Duitse jongeman aus München. Twee kilometer verder staan tot mijn verbazing Linda en Els! Ik ben verheugd, hartstikke leuk, had ik helemaal niet meer verwacht. Dacht dat zij allang op weg waren naar de 89k om op Maarten te wachten. Ze zien mijn blije gezicht en geven wat info over Maarten en Mauk. We wachten bij de finish op je, zeggen ze.

Happy me op 62k

 

Vrolijk loop ik verder en ik raak aan de praat met Johannes. Mijn Duits laat deze dag te wensen over, maar we begrijpen elkaar. Aangekomen bij V6 neem ik een bakkie koffie, heerlijk. Johannes neemt korter pauze en ik wens hem succes. Naast mijn koffie nog een cakeje en ook ik ga weer verder. Nog steeds opgewekt ga ik op weg naar V7, die ligt op 70k. De kilometers beginnen nu een serieus aantal te worden. Een paar relatief korte klimmetjes en afdalingen scheiden mij van V7 en ik ga als een speer. Al snel haal ik Johannes weer in en huppel ik vrolijk verder. Benen voelen soepel, ik krijg lucht en ik heb energie!! Zou het dan toch de warmte zijn geweest begin deze middag die het mij zo zwaar maakte? Geen idee, nu gaat het in ieder geval top. Moet ik dan nu niet een beetje dimmen omdat het nog steeds meer dan 30k is? Ook geen idee, ik pak gewoon het moment en neem geen gas terug. Ik kom boven aan een klim en slak een kreet van verwondering. Wauw! Bergmeertje met rimpelloos oppervlak. Ademloos vertraag ik mijn pas en ik geniet van de schoonheid om mij heen. Halverwege het meertje kijk ik om en besluit direct te stoppen. Achter het meertje zie ik de Oostenrijkse bergen hoog in de lucht reiken. Het ziet er werkelijk sprookjesachtig uit.

Rond de 70k

 

Foto technisch iets minder omdat de ondergaande zon weerkaatst op de bergen. Johannes haalt me weer in en ik besluit achter hem aan te gaan. Bij V7 laat ik Johannes weten dat het nog maar 30k is. Alsof hij dat niet weet… Hij antwoordt; Du schaft es Marek. En het besef begint te dagen dat ik het inderdaad ga schaffen. Johannes vertrekt en wenst mij wederom succes, ik volg. Deze jongeman heeft mij net verteld dat ik het ga halen! We lopen samen op en na een km of twee wens ik Johannes succes omdat ik versnel. Er komt een afdaling aan en ik ga als een gek naar beneden. Zo veel kracht en energie, het lijkt wel alsof die energie van de hele dag nu pas vrij komt. Beneden aan deze afdaling ligt V8, dus ik zet nog ff aan. Daar ga ik koolhydraten erin proppen om de laatste killer klim aan te kunnen. Beneden aangekomen geen V8. Bochtje naar links, bruggetje over en omhoog. Omhoog!! O nee klotezooi, ik wil V8. Hijgend en puffend, zuchtend en steunend op mijn stokken klauter ik omhoog. Het is een vreselijk steil stuk en ik wil zitten, eten en drinken. Na een half uur komt dan eindelijk de verlossende post V8. Geschaft! Bijna meteen krijg ik het koud, heel koud en ik begin te bibberen. Nee toch, geen gekke reactie van mijn lichaam alsjeblieft. Ik pak een Redbull en wat nootjes, trek mijn jasje aan en ga lekker zitten. Verderop zitten de EHBO-ers. Zij hebben mij gezien en kijken zo nu en dan naar mij. Ik pak mijn telefoon en lees een paar laatste berichten. Maarten ligt nog steeds meer dan 1,5 uur op me voor. Wendy is bang dat ik er nog lang niet ben en is bezorgt. De berichten over Mauk mis ik. Hij blijkt bij V8 door de EHBO-ers uit de race te zijn gehaald! Ik laat via de APP weten dat ik goed ga en dat ik aan de laatste monsterklim ga beginnen, helaas geen bereik. Wendy zit ondertussen thuis nerveus te wachten op een bericht en ziet online dat ik bij V8 ben. De schemering valt in, ik doe mijn hoofdlamp op, pak mijn stokken en begin strijdlustig aan de laatste klim. 1300m stijgen en vervolgens 1300 dalen. Met een stevige tred ga ik op pad en al snel haal ik de eerste lopers in. De vogeltjes fluiten hun laatste lied voor de dag en dan ben ik nog alleen met het geluid van mijn stokken die neerkomen op de harde ondergrond. Ik loop alleen door het bos en zie zo nu en dan een lampje voor me. Elke keer als ik een lampje zie voel ik de drang om er naartoe te lopen. Eenmaal bij het lampje, ga ik er voorbij. Zodoende stijg ik snel, heel snel. Op weg naar V9 haal ik wel 30 lopers in. Vol energie kom ik aan bij V9 en ik hoor regelmatig berichten binnen komen op mijn telefoon. Maarten en Mauk al gefinisht? Ik denk het wel. En ik hoef ook nog maar 12k, over 1,5 uur ben ik binnen. Gauw verder, ik hoef nog maar 400 hoogtemeters en dan alleen maar dalen, dalen en dalen. Ik loop nu op een stuk dat Maarten, Mauk en ik verkend hebben de dag ervoor. Klein klimmetje en dan ben je op de top en heb je 5400 hoogtemeters gemaakt. Dat kleine klimmetje blijkt echter een groot klimmetje en ik moet nog een keer heel diep gaan. Met twee stokken tegelijk en een hartslag maximaal werk ik mezelf naar boven. Vlak voordat ik boven ben herken ik Jean-Paul, hij rust even ofzo, ik knal door. Boven staan twee fakkels en blij als een kind roep ik tegen de dame bij de fakkels dat ik vijfduizendvierhonderd meter heb geklommen. Zij bevestigd het. En nu naar beneden, het kan nooit meer dan acht kilometer zijn. Klein stukje naar V10 en dan 6,5k naar de finish. Ik ga werkelijk hard naar beneden in het schijnsel van mijn lamp en haal diverse lopers in. V10 komt maar niet en de twijfel slaat toe. Heb ik een afslag gemist? Ik moet naar die post anders word ik gediskwalificeerd. De afstanden kloppen niet meer met mijn gevoel. Even verderop zie ik het zoveelste bergreddingsteam zitten en vraag waar post V10 is. Anderhalve kilometer verderop zegt de man. Ik ben heel erg opgelucht dat ik niet weer terug omhoog hoef en ren verder. V10, sinasappel, water en meteen verder. Wederom ga ik rap naar beneden, ik heb geen echte last van mijn benen, wel merk ik dat de coördinatie verminderd en dat een valpartij op de loer ligt. Een bordje 5 TO GO, das toch fantastisch, ik ben er bijna en ik zet aan. Niet veel later het volgende bordje 4 TO GO. De laatste twee kilometer zijn in het dorp, dus nog twee kilometer afdalen. Hier en daar haal ik nog steeds mensen in en ik vraag aan een Nederlander of hij het bordje 3 TO GO heeft gezien. Dat heeft hij niet, maar ook hij is er van overtuigd dat die al geweest moet zijn. De afdaling wordt ineens moeilijk. Het pad is vreselijk glad en ik heb geen grip meer. Het onvermijdelijke gebeurd dan ook en ik glij op mijn billen. Snel opkrabbelen en weer verder. Wat een drama dat laatste stuk als je al bijna 18 uur op je benen staat. Ik kom samen met de Nederlander beneden en we zoeken naar een markering, ik ga links want denk daar iets te zien. Een andere loper komt eraan en gaat rechtdoor. Toch maar die andere loper volgen. En we staan op straat in Grainau! Ineens zijn we in het dorp. De route gaat naar links en er staat een bord 2 TO GO  en ik zet aan. De Nederlander en andere loper haal ik meteen in. Mijn tempo ligt hoog, ongelooflijk hoog en ik haal nog twee lopers in. Niemand op straat alleen gekke bergtrail mensen en ik zie het volgende bordje 1 TO GO. Ik heb 99k gelopen en ben er bijna. Verderop hoor ik de omroeper. Nog een bocht naar links over de controlemat en de omroeper krijgt via mijn chip het signaal dat ik eraan kom. Ik hoor hem roepen; Da kommt Marek Vis aus der Niederlande. En gelijk ook hoor ik Maarten, Mauk, Linda en Els juichen maar ik zie ze nog niet. Dan de laatste bocht om onder de ereboog door en ik ben gefinisht!! 18:11:25 Een hele grote grijns beslaat mijn gezicht en Maarten is de eerste die ik te pakken krijg voor een omhelzing. Ich habe es geschaft! Wir haben es geschaft!

 Finishfoto's met dank aan Maarten

Finishfoto Maarten

 

Ik ben zo blij dat Maarten, Mauk, Linda en Els daar nog staan, hartelijk dank daarvoor! Maarten was binnen in 16:24:35. Mauk is dus helaas uit de race gehaald op V8 vanwege overgeven, kramp en vochttekort.

Na de nodige foto’s, medaille, T-shirt, alcoholvrij witbier, bel ik naar Wendy. Nu kan zij ook eindelijk gaan slapen. Het is 1:30u geweest.

 check T-shirt :-)

Voor het verhaal van Maarten en een fantastische fotoweergave zie:

 http://www.acceptnolimits.eu/Site/Zugspitze_2014.html

Voor een video impressie van 12 minuten zie:

https://www.youtube.com/watch?v=RhJ9CqKA7yo&feature=youtu.be

 

 

Before ZUGSPITZE

Eind november hadden Maarten en ik Olne-Spa-Olne gelopen. Eigenlijk gingen die 69k heel goed, en zo goed dat er nieuwe plannen werden gemaakt. Er ontstond een soort van grootheidswaanzin en enkele weken later hadden we ons ingeschreven voor de Zugspitze Ultra Trail van 100k. Allemaal leuk en aardig, maar het besef dat er werk aan de winkel was begon door te dringen. Hoe train je in godsnaam die 5420 hoogtemeters…. December mochten we nog een beetje aanklooien, maar de afspraak stond dat we vanaf 1 januari echt serieus gingen trainen. Ondertussen had Maarten, Mauk ook bereid gevonden om mee de doen met het Zugspitze avontuur en kon de strijd beginnen. Schema’s werden gemaakt, vragen over trainingen gesteld aan ervaren ultra lopers en er moest materiaal komen. Das een specialiteit van Maarten J Al met al werd er veel gechat en gezocht op het internet. De weken verstreken en de km’s werden gemaakt. Zo’n 300 per maand met flinke lange duurlopen en zo nu en dan een wedstrijd in de Ardennen. De winter maakte plaats voor de lente en nu werd het tijd om nog serieuzer te worden. 100k, das een end, dus laten we ook eens een 80k doen, en zodoende liepen we Limburg Zwaarste. Voor ons was dat lopen op een andere manier, namelijk langzamer dan we ooit hadden gedaan. En het werkte, we kwamen allen relaxt en voldaan over de finish. Mooi om te weten dat de afstand geen probleem op gaat leveren.

 

 

Helaas was Limburg Zwaarste begin april en moesten we nog 2,5 maand wachten op Race-Day. De weekenden werden steeds voller gepland met wedstrijden en hele lange trainingen. Die hoogtemeters moesten toch ook een beetje getraind worden in de Ardennen. Ondertussen werden er ook stokken aangeschaft (om maar niet eigenwijs te zijn) en ook daar moest mee getraind worden. Als klapper gingen we een weekend naar Sauerland. Twee dagen achter elkaar een marathon met 1500 hoogtemeters. Prima om alles eens goed uit te proberen, stokken, tempo, pauzes, voeding, drinken. Zeer voldaan gingen we huiswaarts.

 

Na dit weekend begon de lastigste periode voor mij. Hou je focus en blijf lopen! Gevoelsmatig was ik klaar voor Zugspitze en wilde ik het liefst meteen beginnen met de wedstrijd, echter moest ik nog 4 weken wachten. Week erop dus nog maar een marathon door de duinen, week daarop nog maar een keer het zelfde trucje. Dat brengt me bij afgelopen week, twee weken voor Race-Day. Ik heb eigenlijk geen zin om te lopen, ik voel dingen in mijn benen en ik twijfel aan mijn conditie/kracht. Steeds weer moet ik het relativeren en moet ik juist wel gaan lopen om de kracht te voelen, liefst door de duinen zodat ik merk dat ik de duinen moeiteloos op en neer dender. De laatste weken zijn een gevaar voor mij. Ik wil veel eten en het liefst heel hard lopen tijdens trainingen. Daarnaast is het zomer en wil ik op het terras zitten met een biertje. Toch is het gelukt de focus te houden en heb ik vandaag mijn laatste training van 20k gedaan. Woensdag slechts nog wat km’s voor het gevoel, maar niets noemenswaardigs. Ik heb wel vaker hard getraind voor een wedstrijd, maar nog nooit op deze manier en met zo veel opofferingen. Ik denk dat we er klaar voor zijn en dat we nog snel binnen zijn ook!! Mauk gaat voor het uitlopen en hoopt dat zijn voet, kuit en hamstring lief voor hem zijn. Maarten en ik zijn van plan samen te starten en als eerste Nederlanders van de 17 te finishen bij de eerste 10% overall in een tijd van rond de 15 uur!!

Zugspitze-ass-kicking-team-Holland!!

 

 

Limburg Zwaarste 80km 2014

Het was vroeg, heel vroeg, maar ik had geen wekker nodig. Dronken veertigers op de gang hadden mij reeds uit mijn slaap gehaald. En nu was het mijn tijd om hen uit hun roes te halen! Streng en boos sprak ik hen toe, en het gezelschap droop af naar hun vertrekken. Ik vertrok ook.

Om 5:15 was ik in de kantine in Heerlen waarin verzameld werd voor de start van Limburg Zwaarste 80 of 100km. (de 60km startte om 9:00). Het was vroeg, maar de aanwezigen waren talrijk. Klaar voor de strijd, ieders eigen strijd!! Al snel kwam ik de eerste bekende tegen. Startnummer opgehaald, koffie besteld en ff rustig wakker worden. Maarten en Mauk (waar ik Zugspitz ultra mee ga lopen) waren ook reeds gearriveerd en het geouwehoer over trails en materialen was begonnen.

Om 6:00 gaf Willem het startsein en de groep zette zich in beweging, in het donker. We praten en praten en liepen rustig maar gestaag de ene na de andere helling op en af. Na een uurtje werd het langzaam licht en konden we echt gaan genieten van de omgeving. Maarten, Mauk en ik liepen samen op praat tempo. Het tempo dat we moeten lopen tijdens de Zugspitz. Het ging prima. Het was volop genieten van de bloesem bomen en het mooie glooiende Limburgse landschap. Daarnaast hadden we mazzel dat het droog bleef. We liepen over bospaden, zandwegen, graspaden, weilanden met talloze draaihekjes, asfaltwegen, tussendoor weggetjes en karresporen paadjes. Alles zat erin, geen moment de tijd om je te vervelen. Elke 10km zou er ongeveer een verzorgingspost zijn. Vriendelijke vrijwilligers boden ons van alles aan, yoghurt, vla, chips, speculaas, ontbijtkoek, spekkies, cola, sinas, water, vlaai, zoute stickies. Echt geweldig!

Na verzorgingspost 2, circa 20km moest Mauk echt gaan nadenken over de te lopen route. Hij was hier om de 60km te lopen en moest de keuze maken op de 31km, of afbuigen naar de 80, of naar de 60. Gemene is dat je op 31km nog best lekker loopt. Na de nodige km’s wikken en wegen, besloot Mauk bij verzorgingspost 3 op 31km naar rechts te gaan voor de 60km. Omdat hij 3 uur eerder was gestart dan de andere 60km lopers, waren de verzorgingsposten voor hem nog onbemand, maar dat wist hij toen nog niet… Maarten en ik liepen verder, nog steeds op een gestaag tempo van 9km/u inclusief stops. Het praten ging nog steeds door en we vorderden gestaag. Ik begon al wat in de beentjes te voelen, helemaal na de korte stops bij de verzorgingsposten. Het opstarten ging dan moeizamer. Het werd dus zaak om tussen de verzorgingsposten niet meer te stoppen. Helaas moest er op een zeker moment toch gestopt worden omdat we weer te veel aan het ouwehoeren waren en dus een lintje over het hoofd hadden gezien. Ff checken, ff rondkijken, achter je, voor je. Shit verkeerd. Terug lopen, omhoog! en weer verder. Je neemt je dan voor om beter op te letten, maar 9 uur concentreren is gewoon lastig.

Een onvermijdelijke stop en zeer aangename stop, zat eraan te komen op 47km. Mijn lieftallige vrouw Wendy en onze donderstenen Dana (3,5) en Thygo (2) stonden alle 80 en 100 km lopers aan te moedigen. Ff een paar minuten bijkletsen een broodje een paasei een laatste knuffel en weer verder voor de overige 33km.

Verder en verder en de benen deden nog steeds waar ze voor getraind waren. Wat is het gaaf als het allemaal lukt zoals je je had voorgesteld. Uren lopen in een rustig tempo door een fantastische omgeving. Verzorgingspost 7 kwam eraan. Oftewel 70km, het moment om te beslissen of je links of rechts gaat. Rechts is voor de 80 en links voor de 100. Maarten en ik waren daar voor de 80 en gingen dan ook rechts na de nodige chippies en andere lekkernijen. De beentjes protesteerden niet, maar toch ging ik een tikkeltje langzamer. Maarten heeft de vreemde eigenschap om de laatste 20km van een wedstrijd harder te gaan lopen en zo ook deze keer. Rond de 72km liep hij op mij uit en kwam de daadwerkelijke versnelling, ik versnelde niet en zag Maarten al snel verdwijnen in de verte. Dat ik alleen liep vond ik niet erg, ieder zijn tempo en ieder zijn wedstrijd. Wel jammer dat mijn Garmin leeg was en ik niet meer kon kijken hoe ver ik nog moest. Ik probeerde de afstanden een beetje in te schatten en telde daar nog wat meters bij op. Want eerlijk is eerlijk, ik wilde wel bij de finish zijn. Tot mijn verrassing kwam ik bij nog een verzorgingspost, nummer 10. Deze mevrouw vertelde mij dat het nog 5 a 6 km was. Ik propte me vol met spekkies en limonade voor een laatste energie boost en de verzorgingspost dame bood me nog een jenever aan, die ik wijselijk afsloeg. En weer verder, gestaag verder. Mijn tempo hield ik vast, omhoog en naar beneden. De weg werd overgestoken en ik vervolgde de route over het asfalt langs bloesem bomen richting Heerlen, richting de kantine, richting dat biertje!! De snelweg over en een splitsing, huh? Stoppen, uit mijn ritme, zoeken, lintjes, pijltjes. Ow aha, de 60 naar links, de 80 en 100 rechtdoor! Ik herpakte mijn tempo wonderbaarlijk en begon aan de laatste meters. Even verderop zie ik dan eindelijk de kantine en ik voer het tempo op. De benen voelen top, ik had die 100 ook kunnen lopen vandaag. De deur van de kantine gaat open en ik gooi mijn armen in de lucht. Doorlopen tot achterin en je daar afmelden, dan stopt je tijd, roept men! Ik ben er, euforisch!! 9:12:50 Ik had een selfie moeten maken van die big smile.

Limburg Zwaarste zit erop. En om de woorden van Maarten te gebruiken. Niet Limburg Zwaarste, maar Limburg Mooiste!

Wendy en de kids kwamen helaas 10 minuten na mij aan. Als verrassing hadden ze bij de finish willen staan en hadden hun eigen wereldreis per bus door zuidelijk Limburg gehad.

Mauk had moeten aanbellen voor water en heeft wat extra km’s gelopen omdat er linten waren weggehaald.

Maarten wist 13 minuten op mij uit te lopen in de laatste 8km!

Mauk, Maarten en Marek hebben allemaal hun verste afstand tot nu toe gelopen!

Willem en Annemarie en alle vrijwilligers, heel hartelijk bedankt voor deze fantastische tocht!! Een echte aanrader!!

Sallandtrail 75k 2014

SALLANDTRAIL 75k

08 Maart 2014

Ik hoor iets in de woonkamer waardoor ik wakker word. Ff kijken hoe lang ik nog kan blijven liggen, 7:00 uur. Shittttttt, wilde er een uur geleden al uit zijn!! Dus alles rap rap rap en snel de auto in op weg naar Nijverdal. Al snel de nodige bekenden gezien en gesproken, de sfeer zat er goed in met het oog op een prachtige dag op een top locatie!

Na een paar vriendelijke woorden van organisator Bertus verplaatsen we ons naar de start waar iedereen eigenlijk een beetje staat te praten alsof we een rondje om het park gaan doen. Bertus telt onderhand af van 5 naar 0 en ik vertrek. Lijk de enige wel, want ik loop vooraan J Na 200m laat ik de potentiële winnaars toch maar passeren.

Ik loop heerlijk op een tempo van boven de 12km/u. Het gebied is prachtig en de verzorgingsposten zijn rijkelijk gevuld met eten en drinken. Na een km of 17 worden we het weiland ingestuurd op weg naar de Lemelerberg. Ik waan me alleen, geen voor- of achterliggers te zien in de bochten. Na een km of 5 komen we weer in bos en heide gebied rondom de Lemmerberg. Uiteraard gaat de route omhoog en ik word getrakteerd op fantastische vergezichten van Overijssel. Dan weer naar beneden en direct met een scherpe bocht weer omhoog, dacht ff lucht te krijgen, maar Bertus wilde blijkbaar alles eruit halen wat erin zit! Op 25km de tweede verzorgingspost en terwijl ik daar sta te drinken, eten en praten komen er dan eindelijk weer andere lopers in zicht, mijn achtervolgers. De route gaat verder over de Lemmelerberg en niet zo’n beetje ook. Ik mag weer een paar keer richting de top en struikel een keer over een wortel. Niks gebroken dus lekker verder banjeren over de hei. Eenmaal uit het bos en weer tussen de weilanden weten twee mannen me dan eindelijk in te halen, ik lig nu 7^de maar weet ook dat ik geen energie moet stoppen in de positie waar ik op loop. Dit is geen 10km wedstrijdje, dit is ieders eigen wedstrijd waar te snel lopen door meelopen, je tientallen minuten kan kosten aan het eind. Gestaag loop ik verder met ondertussen weer twee achtervolgers in mijn kielzog. Ik zie het al, Mildred Haans (welke trailloper kent haar niet?!). Deze dame start altijd iets rustiger dan ik, maar tijdens de wedstrijd vertraag ik en zij niet. Net voor de 40km lopen we 50m met elkaar op en spreken een paar woorden. He, hoi, gaat ie goed? Ja, bij jou? Jawel, tis nog ver. Succes. Jij ook, tot straks.

Rond de 43km komt de route weer samen met die van de 25k en 50k. Het kan dus zijn dat ik nog net de laatste lopers van deze afstanden inhaal aangezien we een uur eerder gestart zijn. Ik loop ondertussen al een stukje rustiger en scan mijn lichaam. Hm, ben al behoorlijk moe en ben nog niet bij de 50k. Hoe gaan we dat aanpakken, nog 31km…. Over 6km ben ik bij de finish en kan ik links kiezen voor stoppen en rechts kiezen voor nog een rondje van 25km. Focus op kleine dingen, focus op de 50km. Tijdtechnisch gaat het goed, ik heb meer dan 44km afgelegd in 4 uur. Toch spookt elke keer die 75km door mijn hoofd en moet ik het wegdrukken en relativeren. 46km gehad, nog 4! Uitstappen op de 50? Is best prima toch voor vandaag..? Maar daarvoor ben ik hier niet, ik kwam voor 75! En daarnaast, ik wil toch zo graag 100km door de bergen lopen in Duitsland in juni! Dit is een test en een training, doorlopen en niet zeiken. Denk aan je motto, NOOIT uitstappen als je niet geblesseerd bent of extreem uitgeput! Dus trutje, lopen! Weer een km gehad, nog drie naar de 50. Drie km is thuiskomen, dus dat lukt altijd. Op km 48 vond Bertus het leuk om iedereen door de kuil te sturen. Mul zand omlaag, mul zand omhoog en een fotograaf op de top om vast te leggen dat je stuk gaat, haha, van mij kreeg hij een lach! Nog ff doorzetten en jawel de finish! 50km in 4:31. Ik word aangemoedigd door onder andere Carlo en Inge, Chiel en Janine en heb ondertussen al lang besloten door te lopen. Bertus zegt; ‘He Marek, jij gaat nog een extra rondje, hier rechts.’ En dan ga ik rechts.

Na km 57 krijg ik het zwaar. Wat een takke end is 75km, waar moet ik het vandaan halen. Het lijkt wel of ik geen energie meer krijg van wat ik eet en drink. Op km 58 ga ik een stukje wandelen. Even op adem komen terwijl mijn snelheid rond de 9km/u lag de laatste 8 km….. Ik reken, ik twijfel en kijk uit naar het einde. De omgeving is prachtig en het weer ook! Heb ik eigenlijk wel genoeg getraind, of wel goed getraind? Moet ik het niet voortaan gewoon bij 50km houden, das tenminste na iets meer dan 4 uur voorbij. Niet zeuren, blijf lopen, ga dribbelen en stap voor stap, meter voor meter. De 60 km komt in zicht! Bam 60km in 5:37, das een pr en pas mijn tweede keer ooit dat ik zo ver heb gelopen. Mocht ik alweer een stukje wandelen? Nee nog niet, zet ff door tot de volgende verzorgingspost, de laatste post! Komt die dan op 62, 63 of 64 km? Ik weet het niet. Ik dribbel door en focus op de verzorgingspost en weet ook nog te genieten van het mooie landschap. 64,5km gehad, de bocht om en daar is ie dan eindelijk op precies 65km de laatste verzorgingspost. Ik neem de tijd en maak een praatje met de vrijwilligers, puf nog even uit met mijn handen op mijn knieën en de fotograaf ziet zijn kans schoon om mijn lijden vast te leggen. Er komt nog iemand bij de verzorgingspost aan, Leonie van den Haak. Voor wie haar niet kent, zij is Nederlands beste ultraloopster en heeft onder andere de Spartathlon gelopen (246km, 2^de  vrouw). En passant geeft ze aan dat ze net lekker begint te lopen, terwijl ik die laatste 10km als een enorme opgave zie. Een minuutje na Leonie vertrek ik dan toch maar, die laatste 10 zullen ook nog wel lukken. Stukje bij beetje vordert de wedstrijd, 68, 69….70km! Wow das een end! Ik haal zo’n beetje de laatste 50km loper in en wens hem succes, nog 4,5km zeg ik tegen hem. Ik begin me weer goed te voelen, het einde is in zicht. Een grote weg moet worden overgestoken en de vrijwilliger zegt dat het nog iets meer dan 1km is!! Easy, ik kan er nog wel 10!! De adrenaline begint te stromen en de emoties wellen op. Voor mijn gevoel ga ik 15km/u, maar in wezen is het 10km/u. Rechts onder me zie ik de finish en supporters, de supporters zien mij ook. Marek, zet um op!!! Roepen zij. Ik loop door en zet nog even aan, ik ben er bijna!! Afdalen en op de foto, bocht naar rechts en 200 m rechtdoor. De armen gaan omhoog en mijn lach is groots!!! Ik finish en lach en ben euforisch!! Felicitaties van Bertus, Chiel, Janine, Gerard en Mauk!! Wat ik wil drinken vraagt Janine. Biertje! Janine haalt een biertje voor me en we praten nog een tijdje na en applaudisseren voor elke finisher! Ook Leonie voegt zich bij ons en kan nog een paar van onze vragen beantwoorden over haar buitengewone prestaties op extreme afstanden. Het was een top event!!

Heel erg bedankt voor deze traildag alle vrijwilligers en in het bijzonder Bertus!

Marek

Trail des Bosses, 45km door ruraal Belgique

Trail des Bosses 45k

Braine-le-Comte, Belgie 15-feb-2014

 

Een half uurtje voorbij Brussel, richting Charleroi komen we aan in een typisch mini Belgisch dorpje met een Kerk, Taverne en kantine-achtig bouwwerk wat waarschijnlijk fungeert als multi inzetbare locatie, zoals ook een trailrun. De koffie is gratis en het speciale bier ligt al in aanzienlijke hoeveelheden te wachten op de eerste finishers.

Met zes Nederlanders zijn we afgereisd naar het gehucht. Mauk en Maarten uit Goirle.  Birgit, Menno, Sebastiaan en ik uit Leiden. Het meeste gaat in het Frans, maar alles is gewoon duidelijk en goed geregeld (voor €12 pp).

Iets over 11 uur starten we en mogen de eerste 1,5km inlopen op asfalt. Bedoeling is om het als een training te lopen en vooral de klimmejtes gecontroleerd en rennend te bedwingen. Maarten, Mauk en ik lopen samen, omdat wij hetzelfde doel nastreven, Zugspitz Ultra Trail. We lopen lekker en kletsen over, uiteraard, rennen, equipment en trails. De bossen liggen er mooi bij en we worden getrakteerd op de nodige klimmetjes die we probleemloos bedwingen. Zo nu en dan komen we Menno en Sebastiaan tegen. Sebastiaan loopt op de minimalistische 5-finger en is in de eerste 8km al 3x in de modder onderuit gegaan. Vallen of niet, hij dwingt het nodige respect af bij zijn medeloper door de schoen!

De bospaden werden afgewisseld door modderige graspaden en zo nu en dan een stukje asfalt. Aangezien we niet voluit gingen, filmde Maarten regelmatig een stukje, wat een goeie weergave van de trail is geworden. Na 20km werden we het erf van een boer opgestuurd en een stal in geleid, de eerste verzorgingspost. Het ontbrak nergens aan en na de wat chocola gingen we weer op pad. Weilanden door, modder stampen, over een beekje, over schrikdraad, door een hekje en weer een stuk modder en gras om vervolgens omhoog te klimmen naar een volgend modderpad. We liepen nog steeds met zijn drieën, maar Mauk leek iets af te zwakken.

Na een afdaling naar een kanaal werden we getrakteerd op een ware klim. Het hoogteverschil was een meter of 80 en uiteraard wilden wij niet wandelen. Boven aangekomen, hadden Maarten en ik, Mauk achter ons gelaten en vervolgden we samen de trail. We voelden ons nog steeds sterk en we zijn zoals we zijn, dus gingen we versnellen. Elke loper voor ons die in beeld kwam werkte als een grote extra prikkel en moest en zou ingehaald worden. Binnen een half uur hadden we er een stuk of 10 ingehaald. Een jongen in een groen shirt kwam teruglopen na het missen van een afslag, ook hem haalden we in. We liepen ergens langs een weg, door bosjes, onder een tunnel door, maar zagen geen mensen meer voor ons….waren we verkeerd? Het aantal markeringen liet even te wensen, maar iets verderop bleken we toch goed te lopen. De tweede verzorgingaspost op 33km. Een soort van verlaten loods op een plek waar je in het donker niet durft te komen en er stond een militair een beetje te staan. Hoorde  die nou bij de organisatie of stond ie daar gewoon?! Bij de verzorgingspost stonden een man of zes. DE uitgelezen kans om nog wat plekjes op te schuiven in het klassement. Ja, ik weet het, we zouden deze trail als training lopen, maar we konden ons niet inhouden. Water bijvullen, chocolaatje in de mond en gauw weer verder, op naar de top 15!

Ouwehoerend liepen Maarten en ik al afdalend verder richting een kanaal, en langs het kanaal totdat we iemand hoorde fluiten en roepen. Wat een geluk bij een ongeluk dat twee achtervolgers ons gespot hadden op de verkeerde weg! Terug omhoog en twee, vier, nee zes man weer inhalen, haha, wij met onze wedijver. Gedurende deze inhaalslag moesten we ook weer de jongen in het groene shirt inhalen, echter bleef hij soort van aan ons plakken. Onze inhaalrace ging al klimmend door een gemeen stuk weiland met zompige modder. Volledig buiten adem kwamen we boven, het duurde een paar minuten voordat we weer een beetje op adem waren, maar van wandelen was geen sprake! Het ging nog steeds omhoog, maar nu over asfalt een dorpje in. Eenmaal in het dorpje waren we de markeringen kwijt en al zoekende sloot de jongen in groen zich al snel bij ons aan. Binnen een paar minuten stonden we met tien man in het dorp een beetje om ons heen te kijken, dus omkeren. Een stukje afdalen en de gemiste afslag gevonden. Onze naam hadden we denk ik al opgebouwd, want iedereen liet ons voor en natuurlijk plakte die jongen in groen nog aan ons. Het was nu niet ver meer, een km of zes. Door het fout lopen beseften we wel dat de lopers voor ons uit beeld waren en we besloten de laatste paar km rustig uit te lopen en de jongen in groen voor te laten zodra hij volledig bij ons aan zou sluiten. Echter kwam de jongen in groen niet dichtbij genoeg. Maarten en ik liepen vrolijk over de finish in 4:22 als eerste twee Nederlanders. Barefoot Sebastiaan kwam tien minuten later binnen. Mauk weer tien minuten later en Menno drie minuten na Mauk. Birgit moest helaas opgeven bij de eerste post vanwege een voet blessure.

Het was een heerlijk dagje trailen met fantastisch weer, leuke mensen en een goeie organisatie!

 

Filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=2jtxPA-ZyC4&feature=youtu.be

Statistieken Garmin: http://connect.garmin.com/activity/445835101

Uitslagen: http://www.chronorace.be/web2/Classements/Classement.aspx?eventId=243816703459328&mode=large&IdClassement=10122

 

Olne-Spa-Olne 2013

Olne-Spa-Olne 2013

Als je mij vraagt waarom, zal je het antwoord waarschijnlijk niet begrijpen

 

’33 gehad’ Whatsapp ik naar huis. Het is 11:20 uur en ik ren al 3:15 uur. Geen idee of mijn vrouw al wakker is aangezien die gister een feestje had. Mijn dag begon om 6:00 uur toen de wekkers gingen. Maarten en ik zijn zaterdag afgereisd naar Olne om fris en fruitig op zondag om 8:00 uur aan de start te staan van de klassieke trail Olne-Spa-Olne (OSO) in België. Op zaterdag ontmoeten we meerdere facebook bekenden en andere inspirerende lopers en weten we bij het diner 3 speciale Leffe’s weg te werken, net eentje te veel eigenlijk. Hoe dan ook, 6:00 uur gaan die verrekte wekkers en begint de racedag. Tassen staan al uren te wachten, bidons zijn gevuld, kleding was reeds ernstig bediscussieerd, alleen nog ontbijten en naar de start rijden. Het wachten op het startsein ging prima door de nodige bekenden en redelijk ontspannen begint de race een minuut of 8 te laat, maar dat deert niet. Nooit heb ik verder dan 57km gerend en vandaag worden het er 69. Toch? Mijn fouten tijdens eerdere trails heb ik overdacht en deze keer ga ik het goed aanpakken. Niet te hard starten, je moet immers een uur of zeven. Goed drinken en vooral goed eten!

Maarten en ik lopen lekker, ergens vooraan zodat we niet uit ons tempo worden gehaald door medetrailers. Verwachting is dat we bij de eerste 50 zullen eindigen en het veld bestaat uit 500 lopers. Het gaat prima en we leggen de eerste 21km binnen 2 uur af. Das eigenlijk toch best rap op een parcours van 69km met klimmen en afdalen. Ik merk dan ook dat ik lekkerder loop als ik iets vertraag en verlies Maarten langzaam uit het oog. Tot zo ver de gezamenlijke OSO. Mijn eigen wedstrijd is begonnen. Ik zit op een derde en hoe voel ik met eigenlijk? Best goed! Beentjes oké, ademhaling oké, niet te warm of te koud, ff eten, ff drinken, rugzak weer goed en doorgaan. Weer ff eten en drinken en tijd voor een appje, ’33 gehad’. Ik sta bij de tweede verzorgingspost gooi nog twee bekertjes sportdrank naar achter en ren weer verder. Ben al bijna op de helft en voel me fysiek en mentaal nog sterk. De omgeving is mooi en variërend van kleur door de herfst. De paden wisselen van single tracks tot boswegen en stukken asfalt met hier en daar een dorpje. Zo nu en dan kom ik wandelaars tegen die vriendelijk en motiverend ‘Courage’ roepen, waarop ik reageer in vloeiend Frans ‘merci’. Ik loop de hele race niet echt alleen. Voor en achter me zie ik geregeld andere trailers. Het valt me op dat ik maar weinig trailers inhaal, blijkbaar is iedereen goed getraind en weet iedereen ook goed met zijn krachten om te gaan. Gelukkig lukt mij het ook deze keer en ik blijf maar rennen. Zelfs na 44km ren ik nog steeds omhoog en omlaag en de beentjes voelen goed! In gedachten over het gevoel in mijn benen zie ik een medetrailer wandelen en ik neem me voor te vragen hoe het gaat. Een uur geleden werd mij dat ook gevraagd en ik kon dat wel waarderen. Wederom in fantastisch Frans zeg ik tegen de man ‘ça va?’ Waarop de man in vloeiend Frans een heel verhaal begint af te steken. Oeps. ‘English’ vraag ik. ‘No, cést ça va’ zegt ie. Ik maak dat ik wegkom en voel me stom. Had ik nog door moeten vragen in gebrekkig Frans? Niet veel verder krijg ik de kans om het goed te maken als ik al wandelend wat eet en de Belg naast me komt lopen. Hij geeft aan dat ie het koud heeft en gaat stoppen. Waar dan, stoppen?? Ik weet echt zo onwijs niet waar ik ben. Ik begrijp dat ergens verderop een auto staat ofzo en wens hem succes, ik ga verder en moet nog 25km. We gaan weer omhoog en omlaag, door de modder, het gras, over bladeren en glibberige stenen, niets houdt mij vandaag tegen ik heb al bijna 55km gelopen en still going strong! En dan een steek! Niet in mijn zij, maar in mijn knie! Fack that, gaat alles goed, raak ik geblesseerd zonder aankondiging? Ik strompel een beetje door en maak nog enigszins hardloopbewegingen. Nog 14km te gaan, dat wordt horror als die pijn blijft. Na een minuut of twee ebt de pijn weg, mijn geluk kan niet op! Ik scan alles nog eens, geen pijn meer in de knie, bovenbenen begin ik te voelen, ademhaling gaat goed, rugzak goed. Ik merk dat het tempo weer een stukje omlaag gaat, maar dat ik nog steeds kan blijven rennen, omhoog en omlaag. Grap is dat ik omhoog mensen inhaal en naar beneden word ingehaald, heb simpelweg de kracht niet meer om snelheid te maken naar beneden. Gestaag zie ik de kilometers voorbij gaan en de teller gaat de 60 voorbij, wauw! Das van Amsterdam centrum naar Den-Haag centrum, cool! Op 63km loop ik de 4^de verzorgingspost voorbij, ik hoef niks meer te eten of drinken, ben er immers bijna. Het rekenwerk is ook al een uurtje aan de gang, ik finish binnen de acht uur en ben voor het donker binnen, het gaat lukken!! Mijn horloge piept, 65km gehad. Ik loop door de modder tussen de weilanden, maar waar ligt Olne? Recht voor me, over de heuvel naar beneden en weer naar boven? Ik denk van wel. Maar dan op 66km lijk ik iets te horen wat op een omroeper kan duiden, het is geen illusie, ik hoor het echt. Een paar honderd meter verder zie ik ook daadwerkelijk de finish aan mijn rechterhand liggen. Maar ik moet nog 2km verder?! Zou ik dan nog met een sadistische lus naar  de finish worden geleid? Gelukkig niet, ik loop Olne in, bocht naar rechts, bochtje naar links en daar is de finish! Ik heb het gehaald, ik ben binnen!! 7 uren en 15 minuten had ik nodig voor 67, 68 of 69km. De meningen zijn verdeeld over de afstand. Drie vrouwen waren mij voor, waaronder Mildred Haans die als eerste vrouw finishte in 6:43. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik rond km 20 een stukje met haar ben opgelopen. Mijn maatje Maarten Schön bleek gestaag te zijn doorgehobbeld en is gefinisht in 6:30 als 9^de! Wat een topprestatie! Zelf eindigde ik als 45^ste in de overall ranking van deze editie met 404 finishers.

 

Als je mij hebt gevraagd waarom, begrijp je het misschien nu?!

Trail des Fantômes 17 augustus 2013

Trail des Fantômes 17 augustus 2013

 

Het is gezellig en er heerst een opgewekte sfeer om 6.55 uur ’s morgens onder zo’n 170 lopers (trailrunners) die aan de start staan van de Trail des Fantômes. Bijna al deze lopers hebben zich gehuld in het blauwe verplichte start shirt, en het oogt professioneel. Ik zie de nodige bekenden en wissel wat succes en veel pleziers wensen uit. De race director spreekt nog wat woorden, telt af en iedereen telt mee. Start! De 170 lopers starten juichend aan het 50km avontuur met 2400 hoogtemeters.

Ik ben vooraan gestart, vind ik fijn, lekker de ruimte in het begin. Ik voel me fit en heb een soort van tactiek waar je wat vraagtekens bij kan zetten. Simpelweg vooraan starten en vooraan blijven tot het niet meer gaat. Temperatuur is goed en na een km mogen we meteen aan de bak. Flink steile klim waar hardlopen al meteen onmogelijk wordt. Hartslag naar de 180 en beentjes meteen onder protest de verzuring in. Denk dat de organisatie hiermee bedoelde te zeggen dat je niet moet denken dat het een rustig loopje wordt en dat al die Hollanders beter kunnen omdraaien omdat er geen bergen zijn in flatland! Ik negeer deze redelijk duidelijk waarschuwing en knal lekker door, deze keer naar beneden. Wat gaat het lekker en wat is het hier mooi!! De klimmetjes en afdalingen volgen elkaar snel op en zelfs het zonnetje begint te schijnen. Zo nu en dan vang ik nog een glimp op van een loper voor me of achter me. Ik waan mij vaak alleen op het pad en des te meer tijd er verstrijkt des te minder medetrailers je ziet.

De omgeving is prachtig en zo nu en dan krijg je een vergezicht als er een top bedwongen is. Stoppen doe ik echter niet, omdat je toch zo snel mogelijk van punt a naar b wil. Na een km of 15 kom ik bij de rivier, ik moet naar links terwijl de 25km route naar rechts gaat. Nu begint het echt realiseer ik me. We worden getrakteerd op een mooi vlak pad langs de Ourthe, maar dat was slechts ter verleiding. Al snel moet er een nieuwe berg bedwongen worden en begint mijn snelle start zijn tol te eisen. Ik loop nu een uur of twee en realiseer mij dat er nog een uur of 4 te gaan zijn. Ik zet de afdaling in, steil stuk waarbij het soms lastig is je evenwicht te bewaren en bomen op mijn pad meermaals worden geknuffeld. Zonder noemenswaardige verwondingen weet ik de oever van de rivier weer te bereiken en kijk uit naar een vlak stukje pad langs de rivier. Echter is dit stuk Ardennen blijkbaar in de vergetelheid geraakt en is er van ‘vlak pad’ weinig te vinden. Over rotsen, boomwortels en omgevallen bomen ploeter ik mij een weg voorwaarts totdat het oranje lint van richting verandert en mij naar de overkant van de rivier stuurt. Ik stap de rivier in (meter of 50 breed) en hoop dat het aan de overkant wat milder is qua trail. Aan de overkant gekomen is het een herhaling van de voorgaande km’s. Mooi stukje vlak om je te verleiden, gevolgd door soort van geitenpaadjes waar een geit het nog moeilijk heeft. Voordeel van dit soort uitdagingen is dat je vergeet na te denken over afstand en tijd en alleen maar bezig bent met je niet bezeren. Ik weet ook dit traject af te leggen zonder problemen en kom op een iets relaxter stuk van de trail terecht. Ik begin wat te vertragen en word zo nu en dan ingehaald. Nog geen bekenden, gaat nog prima. En dan, ja hoor, is ie weer Maarten. Hey daar ben je al, zeg ik. Ja, jij gaat ook altijd te hard van start, moet je niet doen joh, zegt Maarten. Ff noteren en in mijn kop prenten, les 1 voor vandaag!! Niet te hard starten sufferd! Maarten loopt mij er altijd uit, en gaat dat vandaag dus weer doen. Ik heb er direct vrede mee en sla zijn aanbod om aan te haken dan ook resoluut af, gaat um nie worden. Even verderop bij verzorgingspost 2 op de 24km kom ik Maarten nog even tegen. Terwijl wij nog wat van gedachten wisselen, stormen er binnen 2 minuten de eerste 3 vrouwen voorbij. Ik meld het Maarten die snel de achtervolging inzet (op 1 na weet hij ze bij te halen J).

Stage 3 is begonnen van verzorgingspost 2 naar 3. Slechts een kleine afstand van 8km… De afwisseling in natuur is prachtig en de paden zijn fantastisch uitgekozen door de organisatie. Je waant je alleen, maar realiseert je dan dat er nog 169 lopers op hetzelfde paadje rennen ergens voor je en achter je. Soms zie je er eentje en dan weer minuten lang hoor je ze alleen aan de andere kant van de rivier. Heel surrealistisch om te beseffen dat als je stopt met rennen er het komende uur 150 trailrunners voorbij komen. Want iedereen volgt hetzelfde pad, net zo lang als ze kunnen of totdat ze onder de ereboog door rennen, en niet meer verder hoeven. Dus je rent door, want daarvoor ben je gekomen, of je wandelt door, want dan kom je ook vooruit en elke stap is er 1. In gedachten verzonken, de afstand aan het vervloeken, het ultralopen aan het afzweren, hoor je iets ritmisch achter je. De zoveelste renner die je komt inhalen. Het kan me niets schelen, dit is mijn tocht en mijn lichaam is moe en doet zeer. Ik moet nog een km of 21 en het besef dat ik daar nog wel eens 3 uur over kan gaan doen, valt me zwaar. Mijn lichaam was toch goed getraind? Heb ik het dan toch onderschat? Ik moet nu echt een mentale uitweg vinden en weer een ritme zien te vinden. Het gaat moeizaam, maar ik dribbel weer, uiteindelijk ben je dan sneller bij de finish is de achterliggende gedachte. Verzorgingspost 3 is bereikt, yes! Eten, drinken en ff zitten. Neem maar gewoon ff de tijd en maak een praatje met een paar andere lopers. Terwijl ik daar bijkom, komt er een zeer fris en fruitig ogende Chris van Beem aangerend. Hij beaamt inderdaad dat hij zich ook daadwerkelijk zo voelt en gaat al snel weer verder. Ga je mee, vraagt hij. Ik moet deze invitatie helaas afwijzen omdat ik 2km nodig heb om vanuit strompelgang naar dribbel te gaan.

Stage 4 wordt dus in strompelpas ingezet en het leuke is dat stage 4 ergens samenkomt met de 25km, die 3 uur later is gestart. De organisatie dacht vast dat we nog fit zouden zijn tussen km 33 en 45 en bouwde de nodige klim/klauter paadjes in. Het eten en drinken bij de verzorgingspost had met goed gedaan en ik wist aardig vooruit te komen. Ik had weer ritme, jippie! Rond de 37km stopte mijn GPS horloge ermee, batterij leeg. Had niet op een beter punt gekund, nu wist ik niet meer hoe ver ik was en kon ik tijd en afstand loslaten. Dit was mijn volgende les in de zware trail. Let it go and go with the flow. Zodoende kwam ik op de 25-50km samensmelting en wist ik dat het einde nabij was. Nog een paar klimmetjes en ik kwam aan bij verzorgingspost 4 op de 45km. Ff wat eten en drinken, links omhoog kijken of je de laatste ‘real Bitch’al kon zien en gaan!!

Stage 5 van km 45 naar de finish. Een laffe 5km? Dacht het niet. The real Bitch is mijn naam voor ‘The Wall’. Een aller laatste klim die na elke bocht een volgend steil stuk kent. Volledig gesloopt, bezweet en uitgeput kwam ik boven. Euforie op de top, want nu was het nog 4km afdalen, door de rivier en langs de camping en klaar is klara. Ik bleef rennen en vorderde traag maar gestaag. Enkele lopers met een blauw shirt (50km) haalde mij nog in, maar het deerde niet. Ik herkende de laatste steile afdaling van vorig jaar en maakte de nodige adrenaline aan. Nog 5 minuten volle bak! In de afdaling haal ik twee oranje in en daarna twee blauwe, hoppa! Beneden meteen de rivier in en nog twee blauwe voorbij. Ik klim de rivier uit en zet nog even aan. Met een verbeten gezicht leg ik de laatste 300m af en transformeer het verbeten gezicht naar een brede lach. I did it! 6:37uur over 50km gedaan. En geëindigd op een eervolle 50^ste plek! Tot volgend jaar!

Organisatie en vrijwilligers, hartelijk dank en petje af!

@RunningVis

Marek Vis